بررسی میزان تشکیل لخته در وریدهای عمقی پس از درمان غیرجراحی آسیب‌های مچ‌پا یا پا با گچ یا آتل کوتاه

۹۵پیش‌زمینه: در مورد تجویز منظم داروهای ضدانعقاد برای جلوگیری از ترومبوز ترومبوپروفیلاکسی در بیمارانی که به‌صورت غیرجراحی با گچ یا آتل کوتاه پا درمان می‌شوند، توافق نظر وجود ندارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان بروز ترمبوز رگ‌های عمقی در این بیماران و لزوم انجام ترومبوپروفیلاکسی بود. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۹۵ بیمار دچار پیچ‌خوردگی مچ پا یا شکستگی با ثبات پا یا مچ پا که تحت درمان گچ‌گیری بودند، از نظر تشکیل ترومبوز وریدی اندام تحتانی بررسی شدند. روزهای ۷ تا ۱۴ پس از شروع درمان، سطح D-dimer اندازه‌گیری ‌شد. اگر سطح D-dimer بالاتر از µg/ml ۰/۲ بود، نتیجه تست مثبت و بیمار تحت بررسی با سونوگرافی داپلر قرار ‌گرفت تا تشکیل ترمبوز رگ‌های عمقی بررسی گردد. همچنین تاثیر عوامل مستعد کننده در تشکیل ترمبوز رگ‌های عمقی بررسی گردید. یافته‌ها: از ۹۵ بیمار، ۴۶ نفر دارای حداقل یکی از عوامل مستعد کننده بروز ترمبوز رگ‌های عمقی بودند. در ۲۱ بیمار (۱/۲۲%) آزمون D-dimer مثبت بود. سونوگرافی داپلر نشان داد که در ۳بیمار ترمبوز رگ‌های عمقی تشکیل شده بود. همچنین بین افزایش احتمال بروز ترمبوز وریدی و وجود عوامل مستعد کننده متعدد (≥۳) ارتباط آماری معناداری وجود داشت (۰۱/۰=p). نتیجه‌گیری: ترمبوز رگ‌های عمقی عارضه شایع به‌دنبال گچ‌گیری زیر زانو نیست و پروفیلاکسی روتین در مواردی ‌که بیمار کمتر از سه عامل مستعد کننده دارد، ضروری نمی‌باشد.