بررسی فراوانی هلیکوباکترپیلوری در کودکان مبتلا به ایمیون (ایدیوپاتیک) ترومبوسیتوپنیک پورپورای مزمن و اثر درمان ضد هلیکوباکتر پیلوری بر آن

سابقه و هدف: اخیراً مطالعات متعددی شیوع بالای آلودگی با هلیکوباکترپیلوری در بیماران بزرگسال دچار ایمیون ترومبوسیتوپنیک پورپورای مزمن را گزارش کرده اند. علاوه بر این، در این مطالعات افزایش شمارش پلاکتی در برخی بیماران متعاقب درمان ریشه کن سازی هلیکوباکتورپیلوری گزارش شده است که این مسأله نقش احتمالی هلیکوباکترپیلوری در بروز ایمیون ترومبوسیتوپنیک پورپورای بزرگسالان را مطرح می کند. اما مطالعات صورت گرفته در این زمینه در گروه سنی کودکان بسیار محدود بوده است. هدف از این تحقیق تعیین شیوع آلودگی با هلیکوباکترپیلوری در کودکان ایرانی مبتلا به ایمیون ترومبوسیتوپنیک پورپورای مزمن و اثر درمان ریشه کن سازی هلیکوباکترپیلوری بر شمارش پلاکتی این بیماران می باشد. مواد و روش ها: این تحقیق به روش توصیفی-کارآزمایی بالینی بر روی 31 کودک زیر 14 سال مبتلا به ایمیون ترومبوسیتوپنیک پورپورای مزمن مراجعه کننده به بخش خون بیمارستان کودکان مفید انجام گرفت. بعد از ثبت شمارش پلاکتی بیماران جهت بررسی آلودگی با هلیکوباکترپیلوری به بخش گوارش بیمارستان به منظور انجام آزمون تنفسی اوره (UBT) ارجاع داده شدند. سپس بیمارانی که با این روش آلوده به هلیکوباکترپیلوری گزارش شدند تحت درمان ریشه کن سازی این میکروب با رژیم سه دارویی (امپرازول، آموکسی سیلین، کلاریترومایسین) به مدت 2 هفته قرار گرفته و شمارش پلاکتی آنها در دوره های پیگیری ثبت شد. یافته ها با استفاده از آزمون Mann-Whitney Uو با قبول مرز معنی دار P < 0.05 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: سن متوسط بیماران مورد بررسی 2/3±9/8 سال بود. از میان بیماران 17 نفر (9/54%) دختر و 14 نفر (1/45%) پسر بودند. متوسط شمارش پلاکتی بیماران L / 109*3/34±4/51 (در محدوده L /109*5 تا L /109*125) بود. متوسط مدت زمان ابتلا به بیماری افراد مورد مطالعه 2/20±7/27 ماه (در محدوده 7 تا 96 ماه) بود. از بیماران مورد بررسی تنها 4 کودک (9/21%) به میکروب هلیکوباکترپیلوری آلوده بودند و درمان ریشه کن سازی هلیکوباکترپیلوری در هیچ کدام از آنها باعث افزایش شمارش پلاکتی در حد بهبود کامل یا نسبی نشد. بین بیماران آلوده و غیر آلوده به هلیکوباکترپیلوری از نظر سن، شمارش پلاکتی و مدت زمان ابتلا به بیماری تفاوت آماری معنی دار وجود نداشت. نتیجه گیری: این تحقیق نشان داد که شیوع آلودگی با هلیکوباکترپیلوری در کودکان مبتلا به ایمیون ترومبوسیتوپنیک پورپورای مزمن نسبت به بزرگسالان مبتلا به این بیماری کمتر است. همچنین مشخص شد که شمارش پلاکتی آن دسته از کودکانی که به این میکروب آلوده بودند بعد از درمان ریشه کن سازی هلیکوباکترپیلوری افزایش پیدا نکرده است.