بررسی عوامل موثر بر بقای بیماران مبتلا به بیماری لوسمی حاد میلوئیدی

سابقه و هدف: لوسمی حاد میلوئیدی (Acute Myeloid Leukemia, AML) یک اختلال کلونال ناهمگن از سلول‌های مولد خون و شایع‌ترین اختلال میلوئید بدخیم در بزرگسالان است. هدف این مطالعه، بررسی پارامترهای خونی و آزمون‌های عمل‌کرد کبدی، به عنوان یک پیش‌آگهی موثر بر بقا بیماران مبتلا به AML بستری شده در بیمارستان طالقانی تهران بوده است. مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، کلیه‌ی بیماران (170) مبتلا به AML به منظور بررسی عوامل موثر در بقای بیماران وارد مطالعه شدند. داده‌های مورد نیاز از پرونده بیماران استخراج شد. برای تحلیل داده‌ها از روش کاپلان‌مایر و آزمون لگاریتم رتبه‌ای استفاده شده است، هم‌چنین مدل‌سازی داده‌ها نیز با استفاده مدل رگرسیونی کاکس انجام شد. یافته‌ها: میانگین و میانه بقا بیماران به ترتیب 93/0±13/14 و 23/12 ماه بود. مدل برازش شده نشان داد که سن در زمان تشخیص، شمارش گلبول‌های سفید، سیگاری بودن، سابقه خانوادگی، LDH و AST با بقای بیماران مبتلا به AML مرتبط است. نتیجه‌گیری: در این مطالعه سن در زمان تشخیص، شمارش گلبول‌های ‌سفید خون، سیگاری بودن، سابقه خانوادگی LDH و AST به عنوان فاکتورهای پیش‌آگهی موثر در بقا بیماران مبتلا به لوسمی حاد میلوئیدی شناخته شدند. بنابراین در نظر گرفتن این عوامل می‌تواند به بقا بیش‌تر این بیماران کمک کند