بررسی ساختار اجتماعی، نطام قشربندی و اسکان عشایر بهمئی و بختیاری (مورد مطالعه: شهرستان‏های رامهرمز و ایذه)

دو ایل بهمئی و بختیاری از نظر جمعیت، دامنه­ی کوچ و جابجایی، شهرهای محل اسکان و مشارکت در اقتصاد ملی از گروه­های قومی عمده­ی مستقر در مناطق جنوب غربی ایران­اند. اگر چه اجرای سیاست­های اسکان اجباری و تخته قاپو ایلات در دوران پهلوی اول و تغییرات اجتماعی و تحولات تاریخی متأثر از گسترش مدرنیزاسیون، سبک و شیوه­ی زندگی این عشایر را دگرگون کرده است؛ با این وجود می­توان فرایندهای اساسی اسکان، تغییر نظام قشربندی و ساختار و مناسبات قومی و جغرافیای سکونت­گاهی­شان را مورد مطالعه و کنکاش قرار داد. این پژوهش که با رویکرد جامعه­شناسی تاریخی و روش تحلیل تاریخی انجام شده است سعی در مطالعه و بررسی نظام قشربندی مردم ساکن در شهرستان­های ایذه و رامهرمز را دارد. یافته­های این پژوهش نشان می­دهد کنش عشایر در شهرهای رامهرمز و ایذه به شدت متأثر از گرایشات فرهنگی گروه قومی است و پیوندهای خویشاوندی درون واحدهای باب، طایفه و تیره دارای هنجارهای نهادینه شده­ی عرفی است که به مرور سست­تر شده­اند ولی همچنان پایدار مانده­اند.