بررسی روحیه‌ی شغلی پرستاران شاغل در بیمارستان‌های آموزشی شهر قم و عوامل مرتبط با آن در سال 1392

زمینه و هدف: پرستاران، عمده‌ترین بخش نیروی انسانی نظام بهداشت و سلامت هستند. روحیه‌ی شغلی آنها به‌واسطه‌ اثراتی که بر عملکرد حرفه-ای دارد، از اهمیت بالایی برخورداراست. بدین منظور، در این پژوهش میزان روحیه‌ی شغلی پرستاران و عوامل مرتبط با آن مورد بررسی قرارگرفته-است. مواد و روش‌ها: این پژوهش، یک مطالعه‌ی توصیفی، تحلیلی و مقطعی است. جامعه‌ی پژوهش را کلیه‌ی پرستاران شاغل در 4 بیمارستان آموزشی قم در سال 1392 تشکیل‌داده‌است. 226 پرستار، به‌روش نمونه‌گیری در دسترس در مطالعه شرکت‌داشته‌اند. جمع‌آوری اطلاعات، از طریق یک پرسش‌نامه‌ی روا و پایا با روش خودایفا انجام‌گرفته که پرسش‌نامه‌ای مشتمل بر٢ بخشِ ویژگی‌های دموگرافیک و پرسشنامه‌ی روحیه‌ی شغلی پرستاران بوده‌است. پرسش‌نامه، در4حیطه(همبستگی و کارگروهی، هویت سازمانی، ارتباطات و دلبستگی شغلی)، روحیه‌ی شغلی پرستاران را بررسی می‌کند. تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و کاربرد نرم‌افزار spss انجام‌ گرفته‌است. یافته‌ها: براساس یافته‌‌های پژوهش، میانگین نمره‌ی روحیه‌ی شغلی پرستاران از حداکثر نمره 135 (04/14 03/65) به‌دست‌آمده‌است. بیشترین میانگین نمره، مربوط به هویّت سازمانی و دلبستگی شغلی بوده‌است. 3/67 درصد(152نفر)، دارای روحیه‌ی متوسط شغلی بوده‌اند. رابطه‌ی معنادار آماری بین روحیه‌ی شغلی پرستاران و مشخصات دموگرافیک وجود نداشته‌است(05/0 P>). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، به مسؤولان پیشنهاد می‌شود که زمینه ارتقای همبستگی و کارگروهی و ارتباطات درون سازمانی را فراهم‌کنند و بدین طریق، جهت رفع عمده‌ترین علت‌های روحیه‌ی پایین پرستاران، گام‌های مثبت و مؤثری بردارند.