بررسی دگرریختی جوان در گستره زاگرس باختری، نگاهی بر نقش واحدهای کم‌قوام سطوح بالایی در کنترل سازوکار خروج هسته ناودیس

در کمربندهای چین و راندگی که به صورت نازک‌پوست دگرریخت می‌شوند، چگونگی دگرشکلی نه تنها ارتباط تنگاتنگی با مقاومت در برابر لغزش در امتداد یک سطح فراکنشی زیرین دارد، بلکه به وجود سطوح فراکنشی یا واحدهای کم‌قوام درگوه هم بستگی دارد. در کمربند چین و راندگی زاگرس، طبقات فراکنشی و شکل‌پذیر شناخته شده مانند سازند گچساران (در سطح های بالایی) و سازند هرمز (سطح‌های  پایینی) نقش بسزایی در نحوه دگرریختی بازی می‌کنند. هرچند در بسیاری موارد در گستره زاگرس فرایند دگرریختی کم‌ژرفا توسط سازند گچساران کنترل می‌شود ولی در منطقه مورد بررسی، به دلیل تفاوت رخساره سازند گچساران انتظار می‌رود که واحدهای کم‌قوام سطح‌های  بالاتر (مانند سازند میشان به سن میوسن میانی و بخش بالایی سازند آغاجاری) نقش مؤثرتری در ناجفت‌شدگی دگرریختی کم‌ژرفا از رسوبات زیرین و کمک در گسترش فرایند خروج هسته ناودیس در ساختارهای از پیش‌موجود بازی کنند. ساختار ناودیسی انوه در شمال شهر بستک،  با روند خاوری– باختری از جمله ساختارهای فعال در منطقه می‌باشد که آثار فرایش جوان در امتداد آن و به‌ویژه در یال شمالی ساختار به شکل سطوح فرسایشی جوان تظاهر یافته است. به منظور بررسی الگوی پراکندگی و چگونگی دگرشکلی در امتداد این ساختار، برش ساختاری به درازای 32 کیلومتر تهیه شد. همچنین تغییر شکل عمودی نشانگرهای ریخت‌زمین‌ساختی در یال شمالی ناودیس انوه اندازه‌گیری شد. با انطباق و مقایسه نیمرخ‌های برداشت‌شده در عرض این ساختار تلاش گردید تا الگو و میزان فرایش در امتداد خاوری و باختری ساختار مورد بررسی قرار گیرد. انتظار می‌رود که  این‌چنین تغییرشکل‌های کم‌ژرفا در منطقه به شکل غیرلرزه‌زا گسترش یابد.