بررسی خلأهای قانونی و مبانی فقهی حاصل از اهدای جنین در حقوق داخلی ایران و حقوق کامن لا

یکی از روش های درمان ناباروری ، اهدای جنین به زوجین نابارور است. روشی که مباحث مختلف فقهی و حقوقی همچون قرداد میان طرفین ، نسب و آثار ناشی از آن را به دنبال دارد. آنچه اهدای جنین به دنبال دارد ، ضرورتاً تلقیح مصنوعی سلولهای جنسی است بگونه ای که زن با استفاده از وسائل مصنوعی ، بدون آنکه نزدیکی صورت گیرد باردار شود. در این خصوص آنچه مورد پذیرش قانون گذار واقع شده لقاح تخمک و اسپرم زن و شوهر قانونی و شرعی است. نظر به اینکه فرایند اهدای جنین در هر مرحله آثار خاصی دارد لزومی ندارد که قرداد اهدای جنین در قالب یکی از عقود واقع شود. قراردادی که به لحاظ اعتبار خود، آثار حقوقی مختلفی به بار می آورد و امور مهمی همچون نسب ناشی از اهدای جنین بر آن بنا خواهد شد. بگونه ای که نسب طفل متولد به زوجین صاحب اسپرم و تخمک ملحق می شود. امری که به لحاظ مشروعیت آن، آثاری همچون نگهداری و تربیت طفل ، ولایت قهری، نفقه ، ارث و حرمت نکاح را مطرح می­کند.