بررسی تین‌تینابولی و روند کاهشی و افزایشی در موسیقی آروُ پَرت و مقایسة آنها با برخی روش‌های تکرار در موسیقی ایرانی

هدف این مقاله، بررسی تکنیک تین‌تینابولی و روند کاهشی و افزایشی در برخی آثار آروُ پَرت و سپس مقایسة آنها با عناصر تکرار شونده در موسیقی ایرانی است. تکنیک تین‌تینابولی در دهة هفتاد توسط این آهنگساز استونیایی ابداع شده و در بسیاری از آثار او به عنوان ‌یکی از ارکان مهم در شکل­گیری سبک و بافت مورد نظر به کار رفته است. پس از آشنایی با تین‌تینابولی و پوزیسیون‌های مختلف آن، روند تدریجی افزایشی و کاهشی که عاملی مهم در پیشبرد قطعات پَرت است مورد بررسی قرار می‌گیرد. خواهیم دید که چطور این روند بر روی عناصری چون تعداد نت‌ها در جملات، گسترة صوتی (رجیستر) و متر تاثیر گذاشته و موجب تکرار برخی عناصر و همچنین احساس حرکت در آثار او می‌شود. در ادامه بخش‌هایی از سه قطعه از او با نام‌های Für Alina، Fratres و Tabula Rasa که در دهة هفتاد نوشته شده و در سبک تین‌تینابولی می‌گنجد با توجه به دو تکنیک ‌یاد شده مورد بررسی قرار خواهد گرفت. در انتها با توجه به تشابهات تکنیک‌های مورد بحث با عناصر تکرار­شونده در موسیقی ایرانی، شیوه‌های تکرار در این نوع موسیقی معرفی شده، و با تفکرات پَرت مقایسه خواهد شد.