بررسی، تحلیل و نقد سبک‌شناسانة خاطره‌نگاشته «دا»

«دا» یکی از نمونه‌های نثر معاصر فارسی در دهة 90 - 1380 ه.ش. است. نثری ساده، موجز، صمیمی، روان وگفتارگونه دارد و پرداخت جزئی‌نگرانه به حوادث به­ویژه در بخش‌های میانی، نمودی آشکار دارد. روایت رخدادها و ساختار منسجم اثر به گونه‌ای است که خواننده می‌تواند حوادث را تجسم کند. همچنین «دا» از اسناد جنگ تحمیلی برای بیان مشکلاتی است که مردم در جنگ تحمیلی متحمل شدند. مهمترین آرایة ادبی متن کتاب، تشبیه است. بسامد افعال به طور معناداری زیادتر از اسم‌ها و صفات است و این امر، سبب پویایی متن و ایجاز مطلوب آن شده است. واژه­های عربی و کردی بسامد قابل توجّهی در متن دارند. «دا» اثری برونگرا و عینی است و راوی بیشتر به ظاهر رویدادها و  روایت جزئی­نگرانۀ حوادث می‌پردازد. روایت صادقانه و تأثّربرانگیز حوادث به ویژه رویدادهای روزهای نخست جنگ در خرمشهر، اثر را به صورت ترجمان احساسات و عواطف راوی درآورده است. در این گفتار، نویسندگان با روش تحلیلی- توصیفی با تأکید بر شیوة تحلیل محتوا به بررسی سبک‌شناسیک خاطره‌نوشتة «دا» در سه بازة سبک­شناسی زبانی، سبک­شناسی ادبی و سبک­شناسی فکری پرداخته‌اند.