بررسی تاثیر استفاده از اسپلینت، ورزش و تحریکات الکتریکی در درمان هالوکس والگوس انعطاف پذیر در افراد جوان

مقدمه و اهداف ازدیاد شیوع هالوکس والگوس در جامعه جوان ایرانی تواماً به عوامل وراثتی و فرهنگی نسبت داده می شود. درمان ترجیحی در این بیماری، درمان های محافظه کارانه می باشد که عموماً بر استفاده از اسپلینت تاکید دارد و رضایتمندی پائینی را به همراه داشته است. در این مقاله استفاده مجزای اسپلینت (شبانه)، اسپلینت به همراه ورزش و اسپلینت به همراه تحریکات الکتریکی با یکدیگر مقایسه گردیده اند.       مواد و روش ها  در تحقیق حاضر تعداد 36 دانشجوی جوان دارای دفورمیتی خفیف تا متوسط (بر اساس مطالعه Gudas 1992) انتخاب گردیدند. سپس نمونه ها به سه گروه 12 نفره بطوریکه در هر گروه نیمی دارای دفورمیتی خفیف و نیمی متوسط باشند، تقسیم شدند. بعد از آن نمونه ها بطور تصادفی و بمدت 6 هفته در یکی از گروه های سه گانه اسپلینت شبانه، اسپلینت به همراه ورزش و اسپلینت به همراه تحریکات الکتریکی قرار گرفتند. قبل و بعد از شروع مطالعه از کلیه نمونه ها رادیوگرافی استاندارد قدامی- خلفی پا به عمل آمد و پارامتر Hallux Valgus Angle (HVA) پایشان اندازه گیری گردید. میزان درد نمونه ها نیز پیش و پس از درمان با استفاده از پرسشنامه استاندارد AOFAS تعیین گردید. تغییرات زاویه HV و  درد نمونه ها پیش و پس از درمان با یکدیگر مقایسه شدند. یافته ها نتایج این تحقیق نشان داد که در گروه تحت درمان با اسپلینت، زاویه HV تغییر معنی داری نشان نداد (4.7% کاهش) (12/0P=). در حالیکه در گروه اسپلینت بهمراه ورزش، کاهش معنی دار 4/15% رخ داد (005/0P=)  و در گروه اسپلینت به همراه تحریکات الکتریکی هم کاهش معنی دار 9/13% نشان داده شد (008/0P=). نمرات AOFAS نمونه ها نشان داد که هیچگونه تفاوت معنی داری از نظر میزان درد بین گروه های تحت درمان قبل و بعد از درمان وجود نداشت. بحث و نتیجه گیری استفاده از اسپلینت بطور مجزا بر کاهش شدت دفورمیتی تاثیر چشمگیری نداشته ولی استفاده همزمان از اسپلینت به همراه ورزش یا تحریکات الکتریکی توانست میزان دفورمیتی را بخوبی بهبود بخشد. نکته دیگر اینکه کاهش دفورمیتی الزاماٌ با کاهش درد همراه نبوده و حتی ممکن است باعث تشدید درد گردد که می تواند بعلت تصحیح آنی دفورمیتی توسط اسپلینت باشد و احتمالاً به مرور زمان کاهش خواهد یافت.