بررسی تأثیر یک دوره فعالیت استقامتی بر تغییرات بافتی ناحیه شکنج دندانه‌دار هیپوکمپ موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار دیابتی

زمینه و هدف: دیابت نوع 1 یکی از شایع‌ترین بیماری متابولیک است که با افزایش قند خون همراه است و می‌تواند سبب بروز اختلالاتی در دستگاه عصبی مرکزی شود. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی بافت‌شناسی اثرات محافظتی یک دوره تمرین استقامتی بر بافت‌شناسی ناحیه شکنج دندانه‌دار بافت هیپوکمپ موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت می‌باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 20 سر موش صحرایی بالغ نر ویستار با 10 هفته سن و میانگین وزن 4/9±245 گرم به‌صورت تصادفی در 4 گروه 5 تایی: دیابتی کنترل، دیابتی تمرین کرده، سالم کنترل و سالم تمرین کرده قرار گرفتند. جهت القاء دیابت، از روش تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (45 میلی گرم بر کیلوگرم) استفاده گردید. 48 ساعت پس از تزریق استرپتوزوتوسین و تأیید القاء دیابت، پروتکل تمرین استقامتی با شدت 55%-50% حداکثر اکسیژن مصرفی برای 5 جلسه در هفته و به مدت 6 هفته اجرا گردید. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش‌ها آسان‌کشی و بافت هیپوکمپ آن‌ها استخراج شد. از نمونه‌های هیپوکمپ برش‌های 6-5 میکرومتری تهیه و با روش هماتوکسیلین- ائوزین رنگ‌آمیزی شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد، سطوح گلوکز خون در گروه دیابت تمرین کرده نسبت به دیابت کنترل کاهش معنی‌داری داشت (P<0.05). نتایج بافت‌شناسی نمونه‌ها نشان داد، تعداد سلول‌های آستروسیت و الیگودندروسیت ناحیه شکنج دندانه‌دار بافت هیپوکمپ متعاقب تمرین استقامتی نسبت به گروه‌های کنترل به صورت معنی‌داری افزایش یافت و تعداد سلول‌های میکروگلیا کاهش یافت (/p<0.05). نتیجه‌گیری: یافته‌های ما اثرات ضد هیپرگلیسمی و ضد تخریب عصبی فعالیت بدنی استقامتی را تأیید کرد؛ بنابراین به نظر می‌رسد فعالیت بدنی احتمالاً بتواند نقش مهمی در بهبود اختلالات عصبی در بیماران دیابت نوع 1 داشته باشد.