بررسی تأثیر تحریک جریان مستقیم مغزی بر درمان مبتلایان به دردهای میوفاشیال گردنی

مقدمه: سندرم درد میوفاشیال از رایج‌ترین دردهای غیرمفصلی اسکلتی-عضلانی است. طبق تحقیقات تحریک قشرحرکتی مغز در کاهش درد بیماران مقاوم به درمان مؤثر است. تحریک جریان مستقیم مغزی (tDCS) یکی از روش‌های درمانی غیرتهاجمی است. هدف مطالعه حاضر، بررسی تأثیر tDCS بر درمان بیماران مبتلا به دردهای میوفاشیال گردنی است. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، بیماران با روش تصادفی آسان انتخاب و در دو گروه قرار گرفتند. گروه اول، درمان استاندارد همراه با tDCS در قشر حرکتی M1 به مدت ده جلسه و گروه شاهد ده جلسه درمان همراه با Sham­tDCS دریافت نمودند. قبل و بعد از جلسات درمانی و پس از 4 و 8 هفته شدت درد با مقیاس تطابق بینایی (VAS) آستانه درد فشاری، محدوده حرکتی گردن و شانه و میزان ناتوانی ناشی از درد در دو گروه اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: نمره VAS گروه tDCS به ترتیب قبل درمان، بلافاصله و 8 هفته پس از درمان از 3/5 به 7/2 و 7/3 و در گروه شاهد بترتیب از 5 به 5/3 و 8/3 کاهش یافت (001/0p=). شاخص ناتوانی گردن گروه tDCS از 9/16بلافاصله پس از درمان به 7/6 و 4/8 در 8 هفته از پایان آن و در گروه شاهد از 4/18 به 9/9 و 13 رسید (0001/0p=). تفاوت آستانه بروز درد فشاری و محدوده حرکت گردن و شانه سطح معناداری داشت. در تمامی شاخص‌ها، تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد. بحث و نتیجه‌گیری: استفاده از تحریک جریان مستقیم مغزی اثر معناداری بر بهبود درد و ناتوانی بیماران مبتلا به سندرم درد میوفاشیال گردنی نشان نداد. مطالعات بیشتر درخصوص مقایسه به کارگیری tDCS با روش‌های دیگر در درمان درد میوفاشیال توصیه می‌گردد.