بررسی تأثیر برنامه ارتقای تاب‌آوری و مدیریت استرس بر بهزیستی روانشناختی، معنای زندگی، خوش‌بینی و رضایت از زندگی زنان بی‌سرپرست

مقدمه: افراد دارای تاب‌آوری بالا، در شرایط استرس‌زا و موقعیت‌های ناگوار، سلامت روان‌شناختی خود را حفظ می‌نمایند و دارای سازگاری روان‌شناختی هستند. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه ارتقای تاب‌آوری و مدیریت استرس بر بهزیستی روانشناختی، معنای زندگی، خوش‌بینی و رضایت از زندگی زنان بی‌سرپرست انجام شد. روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه زنان تحت پوشش سازمان بهزیستی شهرستان خمین بود که تعداد 48 نفر به شیوه تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. داده‌ها با استفاده پرسشنامه بهزیستی روان‌شناختی ریف، پرسشنامه معنای زندگی کرامباف و ماهولیک، مقیاس خوش‌بینی شیرر و کارر و مقیاس رضایت از زندگی دینر جمع‌آوری شد و نتایج با استفاده از روش تحلیل کواریانس تک‌متغیره و چندمتغیره و نرم‌افزار SPSS 22 تحلیل گردید. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که برنامه ارتقای تاب‌آوری و مدیریت استرس باعث بهبود بهزیستی روان‌شناختی افراد گروه آزمایش می‌شود. به عبارتی، نتایج نشان داده که ارتقای تاب‌آوری و مدیریت استرس باعث بهبود مولفه‌های استقلال، تسلط بر محیط، رشد شخصی، ارتباط مثبت با دیگران، هدف‌مندی در زندگی و پذیرش خود شد (001/0 > P). همچنین نتایج تحلیل کواریانس تک‌متغیره نشان داد که برنامه درمانی تاب‌آوری و مدیریت استرس بر معنای زندگی، خوش‌بینی و رضایت‌مندی از زندگی در گروه آزمایش تاثیرگذار بوده است (001/0 > P). نتیجه گیری: براساس یافته‌های پژوهش می‌توان گفت که تاب‌آوری و مدیریت بهینه استرس کیفیتی درونی هستند که فرد را قادر می‌سازند تا در مقابله با شرایط ناگوار و استرس‌های زندگی، خود را حفظ کند و در نتیجه باعث ارتقای بهزیستی روان‌شناختی، هدف‌مندی زندگی، خوش‌بینی و رضایت‌مندی از زندگی شود.