بررسی اثر نوع و غلظت نرم‌کننده بر ویژگی‌های فیلم خوراکی تهیه شده از صمغ چرخک

در سال‌‌های اخیر، بیو‌پلیمر‌ها به عنوان جایگزینی مناسب برای مواد پلاستیکی حاصل از مواد مشتقات نفتی، در عرصه بسته‌بندی در نظر گرفته شده‌‌اند. لذا هدف این تحقیق، بررسی تولید فیلم خوراکی زیست‌تخریب‌‌پذیر از نوعی صمغ ایرانی بود. در این مطالعه، از صمغ چرخک و نرم‌کننده‌‌های سوربیتول، گلیسرول و پلی‌‌اتیلن‌‌گلیکول 600 در غلظت‌‌های 30%، 32/5%، 35% و 37/5% برای تولید فیلم خوراکی به روش مرطوب استفاده شد. در طی آزمایشات، مشخص شد که صمغ چرخک قادر به تشکیل فیلم با پلی‌اتیلن‌گلیکول 600 نیست. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که با افزایش غلظت نرم‌کننده‌‌ها، میزان نفوذ‌پذیری به اکسیژن و بخار آب و ازدیاد طول فیلم‌‌ها افزایش و مقاومت به کشش، مدول یانگ و زبری سطح فیلم‌ها کاهش یافت. مقایسه آنالیز آماری فیلم‌‌های حاوی دو نرم‌‌کننده مشخص کرد که نفوذ‌پذیری به بخار‌آب (معنی‌‌دار) و اکسیژن و ازدیاد طول (غیر‌معنی‌‌دار) در فیلم‌‌های حاوی سوربیتول از فیلم‌‌های حاوی گلیسرول پایین‌‌تر و زبری سطح آن‌‌ها نسبت به فیلم حاوی گلیسرول بیشتر بود (0/05>P). بنابراین باتوجه به پارامتر‌‌های اندازه‌گیری شده، فیلم حاوی 30% سوربیتول بهترین فیلم تولید شده در نظر گرفته شد، زیرا کمترین میزان نفوذ‌پذیری به بخارآب و اکسیژن (به ترتیب g.m/m2/Pa.s 0/49 و 3/7) و بالاترین مقاومت مکانیکی را دارا بوده و در عین حال از ازدیاد طول خوبی برخوردار بود.