بررسی اثر درمان با شلاتور کننده‌های آهن در کاهش فریتین سرم و بهبود درصد عملکرد قلب در بیماران تالاسمی

زمینه: سندرم‌های تالاسمی شایع‌ترین بیماری‌های ژنتیکی بوده که با ترانسفیوژن‌های مکرر خون و تجمع آهن بدن در ارتباط می‌باشند. عوارض قلبی مهم‌ترین علت مرگ ومیر بیماران تالاسمی است. عوارض قلبی با مصرف داروهای شلاتور آهن کاهش می‌یابد. در این مطالعه، داروهای شلاتور آهن از نظر اثر، عوارض و پذیرش از سوی بیماران تالاسمیک مورد بررسی قرار گرفتند. مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی آینده‌نگر (کوهورت)، تمام بیماران تحت درمان مرکز تالاسمی بر اساس نوع داروی شلاتور کننده‌ی مصرفی‌شان به ٥ گروه تقسیم شدند که شامل گروه‌های دسفرال، اسورال، دفریپرون، Exjad، دسفرال+دفریپرون بودند. فریتین سرم در ابتدای مطالعه و ٦ ماه بعد با روش الیزا و درصد (عملکرد قلبی) با روش اکوکاردیوگرافی در ابتدای مطالعه و سپس ٢±٨ ماه بعد اندازه‌گیری و ثبت شد. سپس داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS ویرایش 18 و آزمون‌های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: میزان فریتین در تمام گروه‌ها به‌جز گروه دفریپرون کاهش یافت، اما فقط در گروه دسفرال این کاهش معنادار بود (از 2356 میلی‌گرم درصد به 1853 میلی‌گرم درصد) (01/0P=). درصد عملکرد قلب در همه گروه‌ها افزایش یافت اما در گروه دفریپرون این افزایش معنادار بود (از 62 درصد به 71 درصد)(027/0=P). بیشترین شیوع عوارض در گروه دسفرال+دفریپرون دیده شد. 3/93 درصد از بیماران از داروی مصرفی خود رضایت داشتند. دفریپرون اثر بهتری در کاهش هموسیدروز قلبی و بهبود عملکرد قلبی داشت. دسفرال اثر بهتری در کاهش سطح سرمی فریتین داشت. دزقرال با کاهش هموسیدروز قلبی اثر بهتری در بهبود عملکرد قلبی داشت. نتیجه‌گیری: داروهای شلاتور کننده آهن در کاهش عوارض و میزان مرگ ومیر بیماران تالاسمی مؤثر است. داروهای خوراکی اثر ویژه‌ای در بهبود عملکرد قلبی دارند. دیفریپرون بخصوص در بهبود عملکرد قلبی تأثیر ویژه داشت. بیماران میتوانند با حمایت سازمان‌های بیمه از این داروها استفاده کنند. دسفرال اثر بهتری در کاهش سطح سرمی فریتین داشت.