بررسی اثر بنزودیازپین ها بر اضطراب و تداخل آن با هیستامین در مدل ماز بعلاوه ای شکل در موشهای صحرایی

سابقه و هدف: هیستامین به عنوان یک تنظیم کننده، در بسیاری از رفتارهای شبه اضطرابی حیوانات و انسان دخالت دارد. از طرفی داروهای میانجگری کننده رسپتور گابای A مانند بنزودیازپین برای درمان اضطراب استفاده شده اند. تجویز همزمان داروهای مزبور از نظر اضطراب می تواند مورد توجه باشد. مواد و روش‌ها: در مطالعه حاضر اثر تزریق داخل صفاقی هیستامین و دیازپام و تداخل این دو ماده بر رفتارهای شبه اضطرابی بررسی شد. پارامترهای اندازه گیری شده در صد زمان گذرانده%OAT= Open Arm Times) ( در بازوی باز و در صد تعداد ورود به بازوی بازو(%OAE= Open Arm Entries) در مدل مازبعلاوه ای شکل اضطراب بود یافته ها: تجویز هیستامین 20 (میلی گرم بر کیلوگرم) به درون صفاق در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT) را کاهش داد، اما بر فعالیت حرکتی (LA= Locomotion Activity) تاثیری نداشت، که یک اثر اضطراب زایی را برای هیستامین نشان می دهد. تجویز دیازپام، بصورت زیر جلدی در دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT) و در صد تعداد ورود به بازوی باز(%OAE) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروههای مورد مطالعه است. تجویز دیازپام، بصورت زیر جلدی در دوز 1 ( میلی گرم بر کیلوگرم) قبل از تزریق داخل صفاقی هیستامین در دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT) و در صد تعداد ورود به بازوی (%OAE) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی (LA) افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروههای مورد مطالعه است. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد که اثرات اضطراب زایی ایجاد شده به وسیله هیستامین، در حضور دیازپام معکوس می شود.