بررسی اثر بابونه بر بهبودی زخم لیشمانیوز جلدی ناشی از لیشمانیا ماژور در موش‌های بالب سی

زمینه و هدف: درمان لیشمانیوز جلدی(سالک) هنوز بر پایه استفاده از ترکیب‌های 5 ظرفیتی آنتی‌موان که دارویی تزریقی و پرعارضه می‌باشد صورت می‌گیرد. هدف از این مطالعه بررسی اثر جوشانده بابونه به صورت موضعی بر زخم لیشمانیوز جلدی ناشی از لیشمانیا ماژور در موش‌های بالب سی می‌باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 22 سر موش نژاد بالب سی پس از تلقیح پروماستیگوت لیشمانیا ماژور، در قاعده دم آنها، و ایجاد زخم لیشمانیوز، در سه گروه شامل؛: گروه تحت درمان با جوشانده بابونه (12 سر)، گروه تحت درمان با گلوکانتیم(5 سر ) و گروه بدون درمان(5 سر ) وارد شدند. به مدت دو هفته، روزانه موش‌های گروه اول به مدت 5 دقیقه در معرض جوشانده بابونه و گروه دوم با تزریق درون صفاقی داروی گلوکانتیم مورد درمان قرار گرفتند. قطر و وضعیت بهبودی زخم‌ها در ابتدا و پایان مطالعه بررسی و ثبت شدند. داده‌های با استفاده از آزمون‌های آماری تی زوجی، آنالیز واریانس و تست تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: مقایسه وضعیت بهبودی زخم در سه گروه نشان داد که زخم در3/58 درصد گروه دریافت کننده جوشانده بابونه و 80 درصد گروه دریافت کننده گلوکانتیم بهبود یافت، اما در گروه شاهد بهبودی زخم حاصل نشد و این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود(028/0=p). میزان بهبودی زخم در دو گروه دریافت کنننده جوشانده بابونه و گلوکانتیم از لحاظ آماری تفاوت معنی‌داری نداشت(6/0=p). میانگین مساحت زخم در سه گروه بعد از درمان از نظر آماری تفاوت معنی‌داری داشت(0001/0=p)، اما میانگین مساحت زخم در دو گروه دریافت کننده گلوکانتیم و جوشانده بابونه از لحاظ آماری تفاوت معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: اثر جوشانده بابونه بر بهبودی زخم سالک نزدیک به اثر گلوکانتیم در درمان این بیماری می‌باشد. با توجه به این موضوع و وجود عوارض جانبی و روش استفاده از ترکیب‌های 5 ظرفیتی آنتی‌موان، می‌توان جوشانده بابونه را به عنوان داروی جایگزین در درمان بیماران مبتلا به سالک پیشنهاد نمود.