بررسی اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر ناامیدی و بی‌لذتی دانشجویان مبتلا به افسردگی

هدف: هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر اساس پروتکل درمانی آرون تی بک، بر ناامیدی و بی‌لذتی در دانشجویان مبتلا به افسردگی بود. روش: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی تصادفی با دو گروه آزمایش و گواه، در مرکز فوق تخصصی مغزواعصاب الومینا انجام شد. ابتدا مراجعه‌کنندگان با مصاحبۀ تشخیصی بالینی و استفاده از آزمون افسردگی بک(نمرات بالاتر از 20) به صورت تصادفی در دوگروه آزمایشی و گواه قرار داده شدند و همزمان آزمون ناامیدی بک و آزمون بی‌لذتی اسنیس- همیلتون از آنان گرفته شد. پس از طول درمان، مجدد هر سه آزمون گرفته شد و با آزمون اف. تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: بررسی میانگین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون دو گروه آزمایشی و گواه در سه متغیّر سطح افسردگی، ناامیدی و بی‌لذتی، نشان دادکه سطح کلی افسردگی و ناامیدی کاهش یافته، ولی احساس بی‌لذتی در سطح معنادار کاهش نداشته است. نتیجه‌گیری: در دانشجویان افسرده‌ای که علامت ناامیدی شدید است، با توجه به اینکه ناامیدی پیش‌بین خودکشی و از علامتهای کلیدی افسردگی است، درمان شناختی- رفتاری بر اساس مدل بک، اثربخش و مفید می‌باشد. این درمان در کاهش علامت بی‌لذتی در افسرده‌ها نیز مؤثر است، اما نه به اندازۀ ناامیدی. سطح کلی افسردگی دانشجویان افسرده‌ای که با این روش درمان شده‌اند، بهتر شده است؛ ولی با وجود بهبود کلی و افزایش خلق، علامت بی‌لذتی تا حدودی در آنها وجود دارد.