بررسی ابعاد کم‌آبی با استفاده از روش شاخص فقر آبی (WPI) و تحلیل مقایسه‌ای آن در بخش‌های شهرستان قم

هدف از این مطالعه، ارزیابی وضعیت شهرستان قم و بخش‌های آن از نظر شاخص فقر آب است که به شناسایی افتراقات پهنه‌ای، ابعاد و قوت و ضعف هریک از آن‌ها منجر می‌شود. مبنای تعیین شاخص فقر آبی، روش سولیوان بوده که یک ترکیب خطی وزنی از اجزای آن (منابع، مصارف، محیط زیست، ظرفیت و دسترسی) است. داده‌های مورد نیاز از طریق دستگاه‌های مرتبط جمع‌آوری و در قالب روش مذکور تجزیه‌وتحلیل شده است. در میان بخش‌های شهرستان از نظر ابعاد پنج‌گانۀ شاخص فقر آبی تفاوت وجود دارد. بخش مرکزی با شاخص 126 پایین‌ترین رتبه و جعفرآباد با ۶/۲۱۷ بالاترین رتبه را در شاخص فقر آبی داشته‌اند. ضعف در منابع، فصل مشترکی است که با شدت و ضعف، در میان همۀ پهنه‌ها رایج است. همچنین از نظر ظرفیت‌های انسانی، تقریباً همۀ بخش‌ها وضعیت مناسبی دارند که قوت تلقی می‌شود. مدیریت مصرف به‌عنوان مهم‌ترین گزینه باید در صدر برنامه‌ریزی‌ها و با درنظرگرفتن نبود امکان گسترش منابع آب پیگیری شود. در حال حاضر، بیش از دو برابر منابع آب تجدیدپذیر در حال استخراج است. بهترین راهکار برای مدیریت فقر آبی، استفادۀ بهینه از منابع و ظرفیت‌های موجود و توجه به اصول آمایشی و نه تمرکز بر گسترش منابع آب به روش‌های گوناگون است که می‌تواند عامل افزایش عدم تعادل‌های سرزمینی، اختلافات داخلی، عدم کنترل مصرف و... شود.