بررسی آزمایشگاهی تاثیر دیافراگم محیطی و ورق میان گذر در اتصال ترکیبی المان های سازه یی فلزی و بتنی

یکی از راهکارهای ارائه‌شده جهت بهبود رفتار اتصالات سازه‌های بتنی در زلزله و رفع مشکلات عدیده‌ی آن‌ها نظیر ازدحام آرماتور، مهار آرماتور، و...، استفاده از تیر فولادی به جای تیر بتنی است. در این پژوهش یک اتصال بتنی به‌عنوان اتصال مرجع استاندارد و ۳ اتصال ترکیبی تیر فلزی به ستون بتنی شامل: ۱. اتصال با دیافراگم‌های محیطی و ورق‌های میان‌گذر، ۲. اتصال با دیافراگم‌های محیطی و برش‌گیرهای داخلی، ۳. اتصال ترکیبی پس‌تنیده، ساخته شده و تحت بارگذاری چرخه‌یی مورد آزمایش قرار گرفته‌اند. در کلیه‌ی اتصالات ترکیبی مورد بررسی، ستون بتنی در ناحیه‌ی اتصال توسط غلافی فولادی محصور شده است. با مرکب‌کردن اتصال، مقاومت بیشینه‌ی نمونه‌های ترکیبی با دیافراگم و ورق میان‌گذر، با دیافراگم و برش‌گیر و اتصال پس‌تنیده نسبت به نمونه‌ی بتنی مرجع به ترتیب به میزان ۳۹، ۳۸۹ و ۱۵۶ درصد افزایش یافته است. همچنین افزایش شکل‌پذیری اتصالات ترکیبی با دیافراگم محیطی و ورق میان‌گذر و اتصال ترکیبی با برش‌گیر نسبت به نمونه‌ی بتنی به ترتیب به میزان ۱۱۸ و ۲۵ درصد مشاهده شده است.