بازنگری تجربۀ بین المللی تلفیق در برنامه درسی دندانپزشکی (مبتنی بر نیازهای جامعه) و چگونگی کاربرد آن در ایران

هدف این مقاله، بررسی تجربیات تلفیق در برنامه‌درسی دوره دندانپزشکی عمومی در قرن بیست‌و‌یکم در دانشگاه‌های معتبر جهان و بهره‌گیری از آن برای بازنگری برنامه درسی در ایران است. روش پژوهش، کیفی از نوع تحقیق تاریخی است. ابتدا با مطالعات کتابخانه-ای و با تحلیل و تفسیر اطلاعات، انواع تلفیق در برنامه‌درسی دندانپزشکی برخی از دانشگاههای معتبر جهان بررسی وسپس تصویری از وضعیت ایران ارائه شد. در نهایت، راه‌های استفاده از تجربه جهانی برای بهسازی برنامه‌های درسی دوره دندانپزشکی ایران مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها نشان می‌دهد دو نوع تلفیق در برنامه‌های درسی دوره دندانپزشکی طی دهه اول قرن بیست‌ویکم اعمال شده است: تلفیق افقی و تلفیق عمودی. به لحاظ تعداد، موارد اعمال تلفیق عمودی دارای تعداد بیشتری است. مزایای تلفیق در دوره طولانی شش-ساله دندانپزشکی، بسیار قابل توجه می‌باشد. این مزایا از نگاه آموزشی به سهولت یادگیری، استمرار یادداری، سرعت یادآوری و دقت بکارگیری مربوط هستند که هر یک از آنها برای بازنگری برنامه‌های درسی این رشته کافی می‌باشند. علاوه بر این،اینگونه دلایل تجربی به همراه فشار همسویی با برنامه‌های جهانی و پاسخگویی به نیازهای اجتماعی و انطباق با شرایط بازار کار، سبب شده است بازنگری برنامه‌های درسی بر اساس معیارهای تلفیق، امری ضروری و ناگزیر جلوه کند