انگیزش و کمال‌گرایی در کاراته‌کاهای موفق و ناموفقِ سوپر لیگ کاراتۀ مردان ایران

  امروزه مطالعات بسیاری نشان داده که عملکرد مطلوب ورزشی به عوامل روان‌شناختی بسیاری مرتبط است. هدف این پژوهش مقایسۀ انگیزش و کمال‌گرایی کاراته­کاهای موفق و ناموفق سوپر لیگ کاراتۀ مردان ایران بود. مطالعۀ حاضر از نوع علی- مقایسه­ای است و جامعۀ آماری را کاراته­کاهای سوپر لیگ کاراتۀ مردان ایران در سال 1394 در بخش کومیته تشکیل دادند. داده­های اولیه به روش در دسترس از 70 نفر از ورزشکارانِ تمام تیم­های شرکت‌کننده_ به‌ویژه دو تیم بالا و سه تیم پایین جدول_ در سوپر لیگ کاراته جمع‌آوری شد. پس از به‌دست آوردن اطلاعات مربوط به تعداد مبارزات و نتایج آن برای هر ورزشکار، عملکرد بهینۀ کاراته­کاها از طریق فرمول محاسبه و دو گروه کاراته­کای موفق و ناموفق تعیین شد (هر گروه 30 نفر). ابزار استفاده‌شده شامل پرسشنامۀ دموگرافیک، پرسشنامۀ انگیزش ورزشی و پرسشنامۀ کمال‌گرایی ورزشی بود. پس از بررسی نرمال بودن توزیع داده­ها در دو گروه با استفاده از آزمون K-S و شاپیرو ویلک، نتایج آمار پارامتریک تی دو گروه مستقل نشان داد که تفاوت کمال­گرایی سازگار (مثبت) بین کاراته­کاهای موفق و ناموفق از لحاظ آماری معنادار بود، اما تفاوت کمال­گرایی ناسازگار (منفی) بین دو گروه معنادار نبود. همچنین نتایج آزمون ناپارامتریک یو مان- ویتنی نشان داد که تفاوت هیچ‌کدام از خرده‌مقیاس­های انگیزش در دو گروه کاراته­کای موفق و ناموفق معنادار نبود. در مجموع می­توان گفت که بخشی از یافته­ها بر نقش ویژگی­های روان‌شناختی در عملکرد و موفقیت ورزشی بین دو گروه کاراته­کای نخبه که در بالاترین سطح از کاراتۀ جهان و آسیا قرار دارند، تأکید می­کند.