ارزیابی سازگاری پهنه‌های کاربری زمین در طرح‌های تفصیلی در ارتباط با محدوده گسل‌ها: مطالعه موردی منطقه یک شهرتهران

به کار گیری اصول برنامه ریزی کاربری اراضی شهری (مکانیابی مناسب کاربریها با توجه به وجود گسلها و مناطق پرخطر، همجواری و تناسب کاربریها با یکدیگر و... ) می‌تواند ضریب آسیب پذیری سکونتگاههای انسانی را در مقابل زلزله کاهش دهد. شهر تهران بر روی چهار گسل اصلی به نام‌های گسل شمال تهران، شرق تهران، ری و ملاصدرا قرار گرفته است که گسل‌های شمال تهران و ری از نظر قدرت تخریب در تهران از اهمیت بیشتری برخوردارند. قرارگیری منطقه یک شهرداری تهران روی گسل شمال تهران و وجود شیب‌های تند و بلند مرتبه سازیهای پی در پی و غیر اصولی موجب افزایش میزان آسیب پذیری در مقابل زلزله می‌گردد. جهت کاهش این آسیب پذیری در پژوهش حاضر، ارزیابی سازگاری پهنه‌های کاربری زمین در طرح تفصیلی منطقه یک شهر تهران در ارتباط با محدوده گسل شمال تهران با اهداف بررسی شاخص‌های تاثیر گذار بر میزان آسیب پذیری کاربری‌های شهری، شناسایی پهنه‌های آسیب پذیر و تعیین میزان آسیب پذیری آنها و ارائه راهکارهایی به منظور کاهش آسیب پذیری پهنه‌های کاربریهای شهری در برابر زلزله صورت گرفته است. در تحقیق حاضر روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و تکنیک‌های Cat PCA و Cluster Analysis به کار برده شده است. یافته‌های تحقیق حاضر حاکی از آنست که افزایش مقدار شاخص‌هایی نظیر تراکم ساختمانی، تعداد طبقات و فاصله از فضاهای عمومی موجب افزایش میزان آسیب پذیری پهنه‌های کاربری می‌گردد و در مقابل افزایش مقدار شاخص‌هایی نظیر فاصله از گسل، سازگاری پهنه‌های کاربری با یکدیگر و با زمین واقع شده در آن موجب کاهش میزان آسیب پذیری می‌گردد.