ارتباط پرتوگیری شغلی با غلظت برخی عناصر کم مقدار خون در افراد پرتوکار

زمینه: برای بررسی اثرات مزمن پرتو در پرتوکاران باید شاخص هایی مورد توجه قرار گیرند که تغییرات کوچک در آنها، اثرات مهمی در سیستم های زنده ایجاد می کنند. عناصر کم مقدار بدن از این دیدگاه دارای اهمیت هستند. هدف: مطالعه به منظور تعیین اثرات زیست شناختی پرتوگیری شغلی بر روی غلظت برخی عناصر کم مقدار خون در افراد پرتوکار انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مورد- شاهدی در سال 1385 در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. 50 نفر از پرتوکاران بخش های تشخیصی و درمانی بیمارستان های شهر اصفهان به عنوان گروه مورد و 50 نفر از کارکنان عادی غیر پرتوکار همان بیمارستان ها به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. میزان غلظت عناصر مس، روی، منیزیم و آهن در سرم خون این افراد اندازه گیری و با استفاده از آزمون آنالیز واریانس و رگرسیون مقایسه شدند. یافته ها: میانگین غلظت مس، آهن، روی و منیزیم در گروه مورد به ترتیب 287/0±026/1، 185/0± 052/1، 143 /0± 768/0 و 272/1± 112/21 و در گروه شاهد 208/0± 903/0، 134/0± 1، 156 /0± 872/0 و 372/1± 105/21 میلی گرم در لیتر بود. افزایش معنی دار غلظت مس در پرتوکاران (02/0 >p) و کاهش معنی دار عنصر روی در زنان پرتوکار (03/0>p) مشاهده شد. بین عنصر منیزیم و آهن با مواجهه با پرتو ارتباط معنی داری به دست نیامد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش مؤید احتمال تأثیر پرتوگیری مزمن بر روی غلظت برخی فلز های خون بود.