ارتباط مراقبت روانی- اجتماعی و نگرش نسبت به بیماری در نوجوانان مبتلا به صرع

مقدمه: صرع یکی از مهمترین مشکلات سلامتی در ایران نسبت به سایر کشورها است. مطالعات قبلی درباره صرع در ایران بیشتر درباره جنبه‌های فیزیولوژیکی و دارودرمانی بوده و روی مراقبت های روانی- اجتماعی به خصوص در نوجوانان کمتر توجه شده است. لذا این تحقیق با هدف بررسی ارتباط بین مراقبت روانی-اجتماعی و نگرش به بیماری صرع صورت گرفته است. روش: یک مطالعه توصیفی - همبستگی بر روی 74 نوجوان در درمانگاه اعصاب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز سال 92 صورت گرفت. داده ها از طریق پرسشنامه شامل 1- مشخصات جمعیت شناختی بیماران 2- "ابزار گزارش کودک از مراقبت روانی-اجتماعی" 3- "ابزار نگرش کودک نسبت به بیماری" جمع‌آوری گردید. روایی ابزار به روش روایی محتوا و پایایی به روش الفای کرونباخ صورت گرفت. جهت تجزیه و تحلیل از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون اسپیرمن رو) استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج در خصوص نگرش نوجوان نشان داد که بیشترین مورد مربوط به "نگرش بد به علت داشتن بیماری صرع" (8/59%) می-باشد. در مورد گزارش نوجوان از مراقبت روانی-اجتماعی بیش از نیمی از بیماران در تمامی موارد مندرج در خرده آزمون اول (توضیحات پزشک/پرستار به بیمار) توضیحات کمتر دریافت کرده‌اند. در خرده آزمون دوم (نگرانی از وضعیت حمله صرع) بیشترین نگرانی مربوط به " گفتن وضعیت صرع به دیگران"(3/31%)بود . در خرده آزمون سوم (نیازهای آموزشی) بیش از نیمی از بیماران نیاز به آموزش و دریافت اطلاعات تکمیلی در همه مورد را داشتند. ارتباط مثبت و معنی‌داری بین مراقبت روانی اجتماعی و نگرش کودک نسبت به بیماری صرع وجود داشت (05/0>P). هیچ شواهدی در زمینه مشاوره روانی روتین در نمونه مورد بررسی مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: با توجه به این که نتایج مطالعه در خصوص مراقبت روانی اجتماعی، کمبود اطلاعات و نیاز به ارائه آموزش را در زمینه بیماری نشان می‌دهد لذا توجه و مداخله در نگرانی ها نوجوانان مبتلا به صرع از طریق ارائه مواد آموزشی مانند پمفلت و کتابچه یا طراحی و معرفی سایت اینترنتی مخصوص این بیماران، برپایی جلسات آموزشی و بحث گروهی برای نوجوانان می تواند نگرانی های آن ها را کمتر و نگرش را بهبود بخشد.