اخلاق و مولّفه های سنّتی و معاصر آن در شعر نیما

کمتر اتّفاقی مانند مشروطه توانسته است بنیان­های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی این سرزمین را دست­خوش دگرگونی و تحوّل کند. این تحوّل بیش از هر چیز دیگری حاصل تأثیر ارتباط با غرب است؛ غربی که پس از قرون وسطی و مرکز قرار دادن «انسان» و دغدغه­های او به‌عنوان مهم­ترین مسأله­ پیش رو، پس از تجربه­ رنسانس و انقلاب صنعتی، به مدرنیته رسید. در فرایند تأثیر مدرنیته­ غرب بر ایران، شعر و ادب فارسی نیز برکنار نبود و نگرش­های جدیدی را درباره­ ویژگی‌های اثر ادبی به وجود آورد؛ ویژگی­هایی که با ظهور نیما به پختگی مطلوب خود دست یافت. در این تغییر نگرش، یکی از مقوله­هایی که از حیث رویکرد مولفّه­های جدیدی را به خود دید، «اخلاق» است. اخلاق در این دوره، در کنار مضامین سنّتی خود، مولّفه­های جدیدی را که حاصل تجربه­ مدرنیته و به موازات آن تغییر ساختارهای اجتماعی و روابط بین فردی است، تجربه کرد؛ مولّفه­هایی مانند وطن­پرستی، انسان­دوستی، آزادی و ... . این مقاله سعی دارد در کنار پرداختن به مضامین سنّتی اخلاق در شعر نیما، به بررسی مولّفه­های تازه­ای که نتیجه­ این دگرگونی فکری و ادبی است، در شعر او به‌عنوان مطرح­ترین نظریه­پرداز این تغییر و تحوّل بپردازد.