اثر یک دوره تمرین راه رفتن همراه با تحریک ریتمیک دیداری بر هم‌انقباضی عضلات منتخب در سالمندان

سالمند اغلب از هم‌انقباضی عضلات اندام تحتانی برای جبران ضعف عضلات و مفاصل استفاده می‌کند که بر اجرای راه رفتن اثر منفی می‌گذارد، علاوه بر آن، تغییرات شناختی هم به عنوان یکی از عوامل مهم اثرگذار بر راه‌رفتن می‌باشد، که در سالمندی، از خودکاری حرکت به تمرکز و توجه به اندام‌ها تغییر می‌کند. روش‌ها: 30 مرد سالمند (60 تا 75 سال) بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند، و پس از همگن‌سازی، بطور تصادفی به 2 گروه کنترل (بدون تمرین، راه رفتن بدون تحریک) و 1 گروه تجربی (راه رفتن با تحریک موزون دیداری) تقسیم شدند. برای ارزیابی هم‌انقباضی، الگوی فعالیت عضلات: ساقی قدامی، نعلی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی طی 90 ثانیه راه‌رفتن عادی در پیش و پس‌آزمون مورد بررسی قرار گرفت. تمرینات بمدت 6 هفته، 3 جلسه درهفته و هر جلسه 20 دقیقه انجام شد. تحلیل داده‌ها توسط مدل آنالیز کوواریانس پارامتریک و بوت‌استرپ ناپارامتریک در سطح معناداری 05/0 انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که 6 هفته تمرین راه‌رفتن با مداخلات بینایی تا حدودی موجب بهبود هم‌انقباضی عضلات منتخب شده است اما این نتایج از نظر آماری معنا‌دار نبود ( 05/0<P). نتیجه: این نتایج نشان می‌دهد مداخلات بیرونی دیداری در حین راه‌رفتن بر سالمندی اولیه تاثیر زیادی ندارد.