اثر کوئرستین بر حافظه و یادگیری موش صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف : دیابت قندی یک بیماری شایع اندوکرین است که موجب بروز اختلال در روند یادگیری و حافظه می‌شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر کوئرستین بر حافظه و یادگیری موش‌های صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی ویستار به طور تصادفی در 5 گروه 8 تایی کنترل، کنترل تحت تیمار با کوئرستین، دیابتی و دیابتی تحت تیمار با کوئرستین mg/kg/bw 10 و 20 قرار گرفتند. دیابت با استفاده از تزریق استرپتوزوتوسین به صورت تک دوز و درون صفاقی به میزان mg/kg/bw ٦٠ در حیوانات القاء شد. کوئرستین به صورت داخل صفاقی به مدت 14 روز تزریق شد. برای ارزیابی حافظه و یادگیری از آزمون اجتنابی غیرفعال و ماز Y استفاده گردید. یافته‌ها : در یادگیری اجتنابی غیرفعال از نظر تأخیر اولیه هیچگونه تفاوت آماری معنی‌داری بین دو گروه دیابتی و دیابتی تحت تیمار یافت نشد. همچنین کاهش آماری معنی‌دار تاخیر عبور در موش‌های دیابتی نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید (P<0.05). میزان تاخیر عبور در گروه کنترل 19.26±383.57 بود؛ در گروه دیابتی به 10.38±128.86 کاهش یافت و در گروه‌های دیابتی تحت درمان در مقایسه با گروه دیابتی افزایش آماری معنی‌دار نشان داد (P<0.05). تاخیر عبور در گروه دیابتی کوئرستین mg/kg/bw 10 به 23.76±316.67 و در گروه دیابتی کوئرستین mg/kg/bw 20 به 31.21±397.50 افزایش یافت. به‌علاوه، درصد تناوب در حیوانات دیابتی به‌طور معنی‌داری کمتر از گروه کنترل بود (P<0.05). در گروه کنترل مقدار آن 3.07±70.10 و در گروه دیابتی 1.83±34.38 تعیین شد و در گروه‌های دیابتی تحت درمان بیشتر از گروه دیابتی بود (P<0.05). در گروه دیابتی کوئرستین mg/ kg/bw 10 به 3.76±70.91 و در گروه دیابتی کوئرستین mg/ kg/bw 20 به 5.76±75.43 افزایش یافت. نتیجه‌گیری : تجویز کوئرستین به مدت 14 روز سبب تقویت حافظه و یادآوری و نیز بهبود حافظه فضایی کوتاه مدت حیوانات دیابتی گردید.