اثر کشت مخلوط و کم‌آبیاری بر کارآیی مصرف آب و عملکرد گوجه‌فرنگی ((Lycopersicon esculentum Mill) و ریحان (Ocimum basilicum)

کم آبیاری راهکار بهینه شده­ای است که در آن آگاهانه به گیاهان اجازه داده می­شود با دریافت آب کمتر از نیاز، محصول خود را کاهش دهند. کشت مخلوط سیستمی پایدار و کارآمد است که از طریق افزایش بهره­وری منابع خاک و آب باعث افزایش کارآیی مصرف آب می­شود. در این راستا آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی شامل دو فاکتور در سه تکرار اجرا گردید. فاکتور اول سه نوع کشت شامل کشت خالص گوجه­فرنگی، کشت خالص ریحان و کشت مخلوط آن دو به نسبت 50 درصد گوجه­فرنگی و 50 درصد ریحان و فاکتور دوم چهار دوره زمانی آبیاری شامل آبیاری بدون تنش آبی در ناحیه ریشه FC8/0، آبیاری زمانی که رطوبت خاک در ناحیه ریشه به حدودFC7/0، FC5/0، FC3/0 بود. نتایج نشان داد بیشترین کارآیی مصرف آب بر اساس عملکرد ماده خشک در کشت مخلوط و در سطح رطوبتیFC5/0حاصل گردید. بیشترین عملکرد ماد خشک و عملکرد میوه گیاه گوجه فرنگی در کشت مخلوط و بیشترین عملکرد ماده خشک و تر برای گیاه ریحان در کشت خالص آن بدست آمد. نسبت برابری زمین در تمام سطوح رطوبتی بیشتر از 1 بود که بالاترین میزان آن (1/2LER= ) از سطح رطوبتی بدون تنش بدست آمد. به طور کلی کشت مخلوط و کم آبیاری تا سطح FC5/0 برای دو گیاه ریحان و گوجه­فرنگی علاوه بر داشتن عملکرد مناسب توانسته از هدر رفتن حجم بالایی از آب جلوگیری کند.