اثر کاپتوپریل بر میزان آنژیوتانسین II مایع زلالیه در افراد مبتلا به دیابت

چکیده هدف: تعیین اثر کاپتوپریل بر میزان آنژیوتانسین II  مایع زلالیه و ادم دیابتی ماکولا. روش پژوهش: این مطالعه با ساختار مورد- شاهدی بر روی 58 چشم از 58 بیمار کاندید جراحی آب‌مروارید شامل 37 فرد مبتلا به دیابت نوع II و 21 فرد غیردیابتی (گروه شاهد) انجام شد. از 37 فرد دیابتی، 16 نفر تحت درمان با کاپتوپریل قرار گرفته بودند (گروه کاپتوپریل) و بقیه از هیچ داروی مهارکننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE-I) استفاده نمی‌کردند (گروه غیرکاپتوپریل). نمونه‌های زلالیه از همه چشم‌ها در ابتدای جراحی آب‌مروارید گرفته شد. غلظت آنژیوتانسین II به روش رادیوایمونواسی مورد سنجش قرار گرفت. شدت ادم ماکولا نیز بعد از عمل جراحی، به وسیله معاینه بالینی ارزیابی گردید. از آزمون آماری Mann Whitney U test برای مقایسه میزان آنژیوتانسین II و c1Hb A بین گروه‌ها و از Spearman's rank-order correlation coefficients برای یافتن رابطه بین میزان آنژیوتانسین II و شدت ادم ماکولا استفاده شد. یافته‌ها: میزان آنژیوتانسین II مایع زلالیه در افراد دیابتی (pg/ml 3/7±0/31) به شکل معنی‌داری بالاتر از افراد غیردیابتی (pg/ml 8/2±28/6)  بود (001/0P<). هم‌چنین غلظت آنژیوتانسین II مایع زلالیه در گروه کاپتوپریل (mg/ml 5/6±3/16)، پایین‌تر از افراد گروه غیرکاپتوپریل (mg/ml 36/9±73/45) بود (003/0(P=. شدت ادم ماکولا نیز در گروه کاپتوپریل پایین‌تر از گروه غیرکاپتوپریل بود به طوری که 75/68 درصد موارد در گروه کاپتوپریل و 3/33 درصد موارد در گروه غیرکاپتوپریل بدون ادم ماکولا بودند (005/0P<). نتیجهگیری: افزایش میزان آنژیوتانسین II در افراد دیابتی و بالاتر بودن شدت ادم دیابتی ماکولا در افرادی که ACE-I دریافت نمی‌کردند؛ موید نقش احتمالی آن در پاتوژنز ادم دیابتی ماکولاست. کاهش مناسب میزان آنژیوتانسین II در افراد تحت درمان با کاپتوپریل نیز می‌تواند ناشی از تاثیر کاپتوپریل باشد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1385؛ دوره 11، شماره 3: 306-301.