اثر میزان درونی روی بذر و محلول‌پاشی سولفات‌روی بر عملکرد و ترکیبات ذخیره‌ای دانه گندم

به منظور بررسی اثر محتوای درونی روی بذر و محلول­پاشی سولفات‌روی بر عملکرد و کیفیت دانه گندم نان رقم کوهدشت این تحقیق به‌صورت گلدانی در سال 1393 در دانشگاه مراغه انجام شد. آزمایش به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتور اول میزان درونی روی بذر که شامل بذور با روی کم (199 نانو­گرم روی در بذر) و بذور با روی زیاد (595 نانو­گرم روی در بذر) و فاکتور دوم محلول­پاشی سولفات‌روی شامل بدون محلول­پاشی (شاهد) و محلول­پاشی با غلظت دو گرم بر لیتر در مراحل ساقه­دهی و آغاز پر شدن دانه بودند. نتایج نشان داد که محتوای روی بیش‌تر بذر اثر معنی­داری در سطح پنج درصد بر درصد سبز شدن، عملکرد دانه و شاخص برداشت داشت، اما اثر این تیمار بر صفات زیست‌توده تولیدی، وزن هزار دانه، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبلچه بارور و غلظت عناصر کم­نیاز دانه معنی‌دار نبود. محلول­پاشی سولفات‌روی نیز بر عملکرد دانه، زیست‌توده، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبلچه بارور و ارتفاع بوته معنی­دار بود که به ترتیب باعث افزایش 3/58، 46، 6/78، 1/26 و پنج درصدی صفات فوق نسبت به شاهد (عدم محلول­پاشی) گردید و هم‌چنین سبب افزایش 5/18 و 2/33 درصدی غلظت عناصر روی و منگنز در دانه گندم شد اما اثر معنی‌داری بر غلظت آهن و مس نداشت. محلول­پاشی سولفات‌روی هر چند سبب کاهش 7/24 درصدی میزان اسیدفیتیک در دانه شد ولی از لحاظ آماری تفاوتی با عدم محلول­پاشی نداشت.