اثر فرایند خشک کردن با روش‌های خورشیدی و آون بر تغییرات اسید چرب و ویژگی‌های بافتی میگوی سر تیز (Metapenaeus affinis) شور خشک

در این تحقیق ویژگی‌های بافتی و تغییرات ترکیب اسید چرب عضله میگو سرتیز (Metapenaeus affinis) تحت تاثیر روش-های خشک کردن نورخوشید و آون مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور نمونه‌های میگو بعد از شستشو و آبکشی در دمای 31 درجه سانتی‌گراد با محلول 10-5 درصد نمک طعام به مدت 30 دقیقه پخته شدند و سپس بوسیله نور خورشید (دمای 29 درجه سانتی‌گراد برای 2 روز) و آون (دمای 61 درجه سانتی‌گراد به مدت 24 ساعت) خشک شدند و در بسته بندی پلی‌‌اتیلنی در دمای اتاق (میانگین 27 درجه سانتی گراد) به مدت شش ماه نگهداری شدند.. نتایج نشان دادند که خصوصیات سختی و وضعیت ارتجاعی عضله خشک شده میگو بوسیله دو روش تفاوت معنی‌داری را در زمان صفر با هم نداشتند (05/0p>). میزان مجموع اسید‌های چرب اشباع عضله میگوی خشک شده با روش نور خورشید و آون در طول دوره نگهداری روند ثابت و افزایشی را به ترتیب نشان دادند. میزان مجموع اسید‌های چرب تک غیر اشباع عضله میگو خام نسبت به میگوی خشک شده در هر دو روش تغییرات معنی‌داری را نشان ندادند (05/0p<) و میگوهای خشک شده با هر دو روش در زمان صفر تفاوت معنی داری باهم نشان ندادند (05/0p>). میزان مجموع اسیدهای چرب با یک پیوند دوگانه عضله میگوی خشک شده با روش نور خورشید و آون در طول دوره نگهداری روند افزایشی و ثابت را به ترتیب نشان دادند. مجموع اسیدهای چرب با چند پیوند دوگانه عضله میگو خام نسبت به میگوی خشک شده در هر دو روش کاهش معنی‌داری را نشان داد (05/0p<) ولی میگوهای خشک شده با هر دو روش در زمان صفر تفاوت معنی‌داری باهم نشان ندادند (05/0p>). به طور کلی تحقیق حاضر هر دو روش را جهت حفظ ترکیب اسیدهای چرب مفید و ویژگی‌های بافتی عضله میگو پیشنهاد داد.