اثر عصاره آبی دارچین بر رفتار شبه‌اضطرابی رتهای نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف: امروزه استفاده از فرآورده­های گیاهی به عنوان مکمل یا جانشین داروهای شیمیایی در درمان بیماری­ها با عوارض جانبی و هزینه درمانی کم، رواج یافته است. هدف این مطالعه بررسی اثر عصاره آبی دارچین بر رفتار شبه­ اضطرابی رت­های نر دیابتی القا شده با استرپتوزوتوسین بود.   روش بررسی: دراین مطالعه تجربی 28 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با وزن تقریبی30± 200 گرم در چهارگروه هفت‌تایی مورد استفاده قرار گرفت. برای القای دیابت در موش­ها، از تزریق داخل صفاقی50 میلی­گرم بر کیلوگرم استرپتوزوتوسین استفاده شد. آزمایش‌ها برای 3 هفته طراحی شدند که در این مدت تیمار به وسیله عصاره دارچین با غلظت 200 میلی­گرم بر کیلوگرم به صورت خوراکی انجام شد و در پایان، ثبت و بررسی شاخص­های ارزیابی رفتار اضطرابی موش­ها که شامل مدت زمان حضور و تعداد دفعات ورود در بازوهای باز می­باشند، در فواصل زمانی تنظیم شده برای مدت زمان 5 دقیقه با دستگاه ماز به علاوه­ای مرتفع انجام شد. داده‌ها با استفاده از نرم­افزار SPSS، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (آنوا) و مقایسه گروه­ها با کمک آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند.   یافته­ها: اختلاف معنی­داری در مدت زمان حضور در بازوهای باز ماز به علاوه­ای مرتفع بین موش­های سالم دریافت کننده­ی عصاره دارچین با موش­های سالم کنترل وجود نداشت. همچنین نتایج نشان داد مدت زمان حضور در بازوهای باز ماز در موش­های کنترل دیابتی  و دیابتی دریافت کننده عصاره دارچین به صورت معنی­داری کمتر از گروه­های سالم است. همچنین یافته ها نشان داد مدت زمان حضور در بازوهای باز ماز در موش­های کنترل دیابتی و دیابتی دریافت کننده عصاره دارچین به صورت معنی­داری کمتر از گروه­های سالم (کنترل و دریافت کننده­ی عصاره دارچین) است. در مجموع، افزایش رفتار اضطرابی در گروه­های دیابتی نسبت به گروه­های دیگر را نشان می­دهد. میزان اضطراب در موش­های دیابتی تیمار شده با عصاره اندکی نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش یافته، اما این کاهش از لحاظ آماری معنی­دار نیست.   نتیجه­گیری: عصاره دارچین به واسطه کاهش قند خون تأثیری در بهبود رفتارهای اضطرابی و شبه اضطرابی نداشته است،. لذا می­توان چنین پیشنهاد کرد که از یک سو احتمالاً غلظت دارچین مورد استفاده برای تیمار موش­های دیابتی برای کاهش قند خون کافی نبوده و اثرات بهبود بخش بر عملکرد سیستم­های نوروترانسمیتری کنترل اضطراب نداشته است.