اثر زودگذر اجرای حرکت اسکات به صورت تک پا و جفت پا بر شاخص های عملکردی و الکترومایوگرافی پرش عمودی مردان ورزشکار

مقدمه و هدف: در این مطالعه تاثیر زودگذر اجرای حرکت اسکات بصورت تک­پا و جفت­پا بر اساس روش نیرومند­سازی پس­فعالی، بر عملکرد پرش عمودی و فعالیت EMG عضلات منتخب هنگام پرش مردان ورزشکار بررسی می­شود.روش­شناسی: آزمودنی­ها 20 مرد ورزشکار (10 نفر بسکتبالیست و10 نفر والیبالیست) تمرین­کرده بودند ( سن: 56/2±94/20سال، وزن: 72/6±64/74 کیلوگرم، قد: 55/6 ±180 سانتی­متر ) که داوطلبانه در این طرح شرکت کردند. آزمودنی­ها در سه روز متفاوت هر سه پروتکل:1- گرم کردن مطلق ( دویدن روی تردمیل با سرعت9 کیلومتر بر ساعت به مدت 5 دقیقه و انجام حرکات کششی ظرف3 دقیقه)، 2- گرم کردن به همراه اجرای یک نوبت با دو تکرار نیم­اسکات پویای جفت­پا با شدت 90درصد 1RM و 3- گرم کردن با اجرای یک نوبت دو تکراری نیم­اسکات پویای تک­پا با شدت 90درصد1RM را بطور تصادفی اجرا کردند. آزمون پرش عمودی در پنج دقیقه ریکاوری هر سه پروتکل انجام گرفت و فعالیت EMG عضلات چهارسررانی و همسترینگ در فاز کانسنتریک پرش و هنگام انقباض ارادی بیشینه (MVC ) ثبت و شاخص RMS/MVC استخراج گردید. برای تحلیل آماری داده­ها از آنالیز واریانس با اندازه­گیری مکرر استفاده شد.یافته­ها: ارتفاع پرش پس از اجرای پروتکل­های دوم و سوم (نیرومندسازی پس­فعالی) نسبت به روش گرم کردن مطلق (سنتی) بطور معناداری افزایش یافت (به ترتیب  P= 0/018 و P= 0/043)، اما در فعالیت  EMGعضلات چهارسررانی و همسترینگ ورزشکاران در سه پروتکل تمرینی تفاوت معناداری مشاهده نگردید(P≥0/05). نتیجه­گیری: روش گرم کردن ویژه با استفاده از نیم­اسکات تک­پا و جفت­پا بهتر می­تواند عملکرد پرش عمودی این ورزشکاران را بهبود دهد که احتمالا به تغییرات درون­عضلانی وابسته است.