اثر بربرین کلراید بر تقویت طولانی مدت(LTP) درشکنج دندانه دار موش‌های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

سابقه و هدف: بربرین، آلکالوئیدی ایزوکوئینولین می‌باشد که در مطالعات اخیر آثار ضد‌دیابتی و آنتی‌اکسیدانی آن گزارش‌ شده ‌است. هدف از این مطالعه بررسی اثر تجویز بربرین بر شکل‌پذیری سیناپسی در ناحیه شکنج‌ دندانه‌دار موش‌های صحرایی دیابتی‌شده با استرپتوزوتوسین می باشد. مواد و روشها: در این مطالعه 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار بطور تصادفی به پنج گروه: کنترل، کنترل تیمار شده با بربرین (mg/kg100)، دیابتی و دیابتی تیمار شده با بربرین (mg/kg100و50) تقسیم ‌شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین با دوز mg/kg55، به‌صورت درون ‌صفاقی القاء‌ گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار بربرین با دوزmg/kg/day 100 و50 به‌مدت هفت هفته به‌صورت خوراکی انجام‌ گردید. قند‌خون در هفته‌های 5،3،1 و7 پس از تزریق STZ با خون‌گیری از سیاهرگ دمی اندازه-گیری ‌شد. آزمون ماز Y به‌ منظور بررسی اثر بربرین بر اختلال حافظه‌ای و یادگیری ناشی از دیابت استفاده ‌گردید. جهت ارزیابی اثر بربرین بر شکل‌پذیری‌سیناپسی، پتانسیل‌دراز‌مدت (LTP) در سیناپس‌های مسیر پرفورنت-شکنج‌دندانه‌ای ضمن القاء تحریک الکتریکی با فرکانس200هرتز در موش‌های‌صحرایی ثبت‌گردیده و دامنه پتانسیل پس‌سیناپسی تحریکی (fEPSP) و نیز نقطه اوج دامنه (PS)، با نرم‌افزارهای مربوطه آنالیز‌ گردید. یافته ها: افزایش قندخون و کاهش وزن نمونه‌ها و حافظه فضایی کوتاه‌مدت در نمونه‌های دیابتی تحت ‌درمان با بربرین، بهبود‌ یافت (01/0P