اثر بازی‌درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری بر مشکلات‌رفتاری دانش‌آموزان کم‌توان ‌ذهنی در دوره ابتدایی

هدف: این پژوهش، به منظور بررسی اثربخشی بازی­درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری بر مشکلات‌ رفتاری دانش‌آموزان پسر کم‌توان ‌ذهنی در دوره ابتدایی اجرا شده است. روش: با استفاده از طرح نیمه‌­تجربی از میان دانش­‌آموزان کم‌توان‌ ذهنی آموزش‌­پذیر در دو آموزشگاه ابتدایی دانش‌آموزان با نیازهای ویژه در شهرهای بابل و بابلسر، 30 دانش‌آموز با توجه به دوره تحصیلی، هوش، جنس و مشکلات رفتاری همتا و در دو گروه پانزده نفره آزمایشی و کنترل، قرار گرفتند. قبل و بعد از برگزاری جلسات بازی درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری در ده جلسه (هر جلسه 90 دقیقه، سه روز در هفته) که یک روز در میان برای آزمودنی‌های گروه آزمایشی انجام می­گرفت، پرسشنامه راتر(فرم معلم) برای دو گروه به­منظور پیش‌آزمون و پس‌آزمون اجرا شد. داده‌های به‌دست آمده، با استفاده از آزمون کوواریانس با نرم‌افزار spss تحلیل شد. یافته­ها: نتایج به‌دست آمده نشان داد که استفاده از بازی­درمانی با رویکرد شناختی-رفتاری، موجب کاهش معنی‌دار مشکلات رفتاری در دانش­آموزان کم­توان ذهنی (P<0/05) شد. نتیجه‌گیری: با توجه به تفاوت معنی­دار بین گروههای آزمایشی و کنترل می­توان از بازی­درمانی به­مثابه روش درمانی مؤثری برای کاهش مشکلات رفتاری در دانش­‌آموزان کم‌­توان ذهنی استفاده کرد. با توجه به نتایج این پژوهش، توصیه می­شود، بازی­درمانی به­‌صورت درس مستقلی در برنامه هفتگی دانش‌­آموزان قرار گیرد.