اثربخشی گروه درمانی شناختی- تحلیلی بر تکانشگری و تجارب تجزیه ای بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی

مقدمه: تکانشگری عامل زیر بنایی و پیش­بین­کننده آسیب­شناسی روانی و یکی از پایدار­ترین ویژگی­های اختلال شخصیت مرزی شناخته می­شود. همچنین، تجارب تجزیه­ای از برجسته­ترین مؤلفه های این اختلال می­باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی _ تحلیلی  بر تکانشگری و تجارب تجزیه­ای در بیماران مرزی بود. روش: طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش­آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. نمونه این پژوهش 20 نفر از مردان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در زندان شهرستان سمنان بودند که توسط روانپزشک بر اساس مصاحبه بالینی ساختار یافته، آزمون چند محوری بالینی میلون-3  انتخاب شدند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (10 نفر)  و کنترل (10 نفر) گمارده شدند و مقیاس تکانشگری بارت و مقیاس تجارب تجزیه­ای را در پیش­آزمون، پس­آزمون و پیگیری تکمیل کردند. گروه آزمایش تحت 16جلسه 120 دقیقه­ای دو بار در هفته تحت گروه درمانی درمان­ شناختی- تحلیلی قرار گرفتند. داده­ها به روش تحلیل کواریانس بین گروهی تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته­های این پژوهش نشان داد که درمان شناختی تحلیلی پس از 5 و10جلسه مداخله اثر معنی­داری در کاهش تکانشگری و تجارب تجزیه­ای گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل نداشت، اما پس از  16 جلسه مداخله و دوره پیگیری یک ماهه اثر معناداری در کاهش این علائم مشاهده شد. نتیجه‌گیری: نتایج  پژوهش حاضر نشان داد که درمان شناختی تحلیلی به شیوه گروهی، راهبردی مؤثر در بهبود علائم تکانشگری و تجارب تجزیه­ای اختلال شخصیت مرزی می­باشد و می­توان از آن به عنوان روش درمانی مؤثر بهره برد.