اثربخشی سازماندهی، توجیه و مانور کارکنان کلیدی بهزیستی استان‌‌ها و شهرستان‌‌های منتخب کشور بر میزان دانش، نگرش و آمادگی سازمانی ایشان بر

مقدمه: طرح محب سازمان بهزیستی از سال 86 بر تشکیل گروه‌های محلی مدیریت بحران در محله و روستا تمرکز یافت. به دلیل برخی کاستی‌های طرح اولیۀ محب، این طرح طی سال‌های 1390 تا 1392، به‌وسیله مؤسسه تخصصی کارامدیران بحران ایرانیان بازمهندسی گردید تا ساختار و ارتباط تیم‌های محلی محب با بهزیستی شهرستان و استان در شرایط اضطرار بهبود یابد. هدف تحقیق حاضر، ارزیابی اثربخشی بازمهندسی طرح محب در قالب سازماندهی، توجیه و برگزاری مانور برای کارکنان ادارۀ بهزیستی بود. روش‌: این مطالعه از نوع طرح‌های مورد شاهدی است که گروه‌های مداخله و کنترل را با هم مقایسه می‌کند. در این مطالعه که از 1393 تا 1394 اجرا شد، دانش و نگرش کارکنان بهزیستی و آمادگی ادارات بهزیستی در چهار استان که طرح بازمهندسی محب در آن اجرا شده بود با چهار استان که طرح در آنها اجرا نشده بود مقایسه گردید. یافته‌ها: با توجه به یافته‌ها، دانش کارمندان گروه مداخله به طور معنی‌دار بیشتر از گروه کنترل بود (001/0>p-value). اختلاف مشاهده شده میان نمرۀ نگرش کارمندان در گروه مداخله و کنترل از نظر آماری معنی‌دار نبود. (110/0p-value=) اختلاف میزان آمادگی ادارۀ بهزیستی استان در گروه مداخله با کنترل، معنی‌دار نبود، اما آمادگی ادارات بهزیستی شهرستان‌های مداخله به طور معنی‌داری بیشتر از آمادگی ادارات شهرستان‌های کنترل بود. (029/0p-value=) نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که اقدامات توانمندسازی انجام گرفته شامل سازماندهی اضطراری، جلسات توجیهی و آموزشی و مانور طرح بازمهندسی شدۀ محب، به جز حوزۀ نگرش، در بخش آمادگی سازمانی و ارتقای‌ دانش تأثیر معناداری داشته است.