اثربخشی راهبردهای خود نظم‌دهی بر کاهش خطاهای املایی دانش‌آموزان مبتلا به اختلال نوشتن

هدف: پژوهش حاضر، با هدف اثربخشی راهبردهای خودنظم‌دهی بر کاهش خطاهای املایی دانش‌آموزان مبتلا به اختلال نوشتن در پایه سوم تا پنجم ابتدایی شهر تهران صورت گرفت.  روش: روش این پژوهش از نوع آزمایشی و جامعه آماری پژوهش، کلیه دانش‌آموزان پایه سوم تا پنجم ابتدایی شهر تهران بودند که اختلال نوشتن داشتند. به منظور انجام این پژوهش، تعداد20  دانش‌آموز دارای اختلال نوشتن، پس از اجرای آزمونهای تشخیصی (آزمون هوشی وکسلر کودکان و آزمون اختلال نوشتن) به شیوه نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای، به طور تصادفی انتخاب شدند؛ سپس با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. آزمودنیهای گروه آزمایش به مدت 10 جلسه، تحت آموزش راهبردهای خودنظم‌دهی قرار گرفتند، اما گروه کنترل، هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌های به‌دست آمده، با استفاده از روش آماری کوواریانس، تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج به دست آمده نشان می‌دهند که عملکرد نوشتن آزمودنیهای گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، به طور معناداری بهبود یافته است. نتیجه‌گیری: لذا می‌توان  نتیجه گرفت که اولاً راهبردهای خودنظم‌دهی سبب کاهش خطاهای املای دانش‌آموزان دارای اختلال نوشتن شده است؛ ثانیاً کاربرد این راهبرد موجب پایداری آموخته‌ها (پس از گذشت 3 ماه) در این گروه از کودکان شد. بر مبنای نتایج این پژوهش، می‌توان به مربیان اختلالهای یادگیری، مشاوران و روان‌شناسان پیشنهاد کرد که با استفاده از این راهبردها برای  بهبود عملکرد نوشتن دانش‌آموزان دارای اختلال نوشتن بکوشند