اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر کاهش شدت نشانگان اختلال وسواس موکنی و افسردگی: پژوهش مورد منفرد

مقدمه: درمان اختلال وسواس موکنی (TTM) از چالش انگیزترین موضوعات بالینی و بهداشت روانی است. لذا هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان پذیرش و تعهد (ACT) بر کاهش شدت نشانگان موکنی و افسردگی در یک مورد مبتلا به اختلال وسواس موکنی بود. مواد و روش‌ها: پژوهش از نوع مورد منفرد (Single-subject design) با طرح A-B می‌باشد. مراجع دختری 20 ساله بود که براساس مصاحبه بالینی بر مبنای DSM-V، پرسشنامه‌های اختلال موکنی (MGH-HS) و افسردگی بک- فرم‌کوتاه (BDI-S) و نظر روان‌پزشک تشخیص قطعی اختلال موکنی را دریافت نمود. پس از موقعیت خط پایه (Base Line)، مداخله آغاز شد و شرکت کننده 8 جلسه مداخلۀ درمانی هفتگی 120 دقیقه‌ای را دریافت نمود و یک ماه پس از پایان جلسات مداخله، دو سری پرسشنامه در دو ماه متوالی به عنوان مرحله پیگیری اجرا و تکمیل شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش طی تحلیل دیداری نمودار داده‌ها براساس شاخص‌های آمار توصیفی و تحلیل دیداری نشان داد، در مرحله پیگیری نسبت به خط پایه مداخله در کاهش شدت نشانگان اختلال وسواس موکنی (TTM) و افسردگی مؤثر بوده است. نتیجه‌‌گیری: روش ACT مؤثر بوده و از آن می‌توان در مراکز درمانی جهت کاهش نشانگان وسواس موکنی و افسردگی استفاده کرد.