اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشانه‌های پُرخوری، افسردگی و تَن‌انگاره در مبتلایان به پُرخوری عصبی

مقدمه: پُرخوری عصبی نوع خاصی از اختلالات خورد و خوراک است که با مواد غذایی و تَن‌انگاره فرد رابطه دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشانه‌های پُرخوری، افسردگی و تَن‌انگاره در مبتلایان به پُرخوری عصبی انجام شد. روش: تحقیق از نوع نیمه‌تجربی با طرح پژوهش پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری شامل کلیۀ زنان مبتلا به پُرخوری عصبی از مراجعه­کنندگان به مرکز روان‌پزشکی فارابی کرمانشاه بود؛ براساس معیارهای ورود به پژوهش، تشخیص روان‌پزشک و پرسشنامه‌های عادات خوردن (EHQ)، شدت پُرخوری (BES)، نگرانی از تَن‌انگاره (BIS)، و افسردگی بِک- فُرم کوتاه بیمارانی که دارای بالاترین نمرات بودند، با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به گروه های آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایشی 8 جلسه مداخلة درمانی 120 دقیقه­ای طی دو جلسه در هفته را دریافت نمود؛ اما گروه گواه مداخله­ای دریافت نکرد. اطلاعات به‌ دست ‌آمده با تحلیل کوواریانس چندمتغیریتحلیل شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد کهتفاوت معناداری بین گروه‌های آزمایش و گواه در کاهش شدت نشانگان پُرخوری عصبی و عادات خوردن وجود دارد. همچنین، در تَن‌انگاره و افسردگی تفاوت معناداری بین گروه‌ها مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش می‌توان بیان کرد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش نشانگان پُرخوری عصبی، افسردگی و بهبود تَن‌انگاره در افراد تحت درمان شده است. استفاده از این روش درمانی برای مبتلایان به پُرخوری عصبی در جامعۀ بیماران پیشنهاد می‌شود.