اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عملکرد خانوادگی و روابط والد- فرزندی والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عملکرد خانوادگی و روابط والد- فرزندی والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری انجام گرفت. روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل تمام والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری شهر اصفهان در سال تحصیلی 96-1395 بود. در این پژوهش از روش نمونه‌گیری غیراحتمالی در دسترس و گمارش تصادفی استفاده شد. بدین صورت که از بین والدین کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری مراجعه کننده به مرکز مشاوره تماشا، تعداد 30 والد به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در گروه‌های آزمایش و گروه کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش مداخله آموزشی را طی دو ماه و نیم در 10 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت نمودند. این در حالی بود که افراد حاضر در گروه گواه این مداخله را در طول فرایند انجام پژوهش دریافت نکردند. پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه رابطه والد- فرزندی(فاین، مورلند و شوبل، 1983) و پرسشنامه عملکرد خانواده(ناتان، بالدوین و بیشاب، 1983) بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کواریانس توسط نرم‌افزار آماری SPSS24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل داده‌ها نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عملکرد خانوادگی(P<0/001) و روابط والد- فرزندی(P<0/001) والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری موثر بوده است. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان چنین نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می‌تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت بهبود عملکرد خانوادگی و روابط والد- فرزندی والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری مورد استفاده گیرد.