اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تعارض بین‌فردی و تجربه بی‌نزاکتی در پرستاران بیمارستان‌های شهر اهواز

پژوهش حاضر به ‌منظور بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در کاهش تعارض بین‌فردی و تجربه بی‌نزاکتی در پرستاران انجام شد. طرح پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان‌های شهر اهواز در سال 1397 بود. در این مطالعه با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای تعداد 40 نفر از پرستاران با در نظر گرفتن معیارهای ورود به مطالعه، انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار مورداستفاده در این پژوهش شامل مقیاس تعارض بین‌فردی در محیط کار و مقیاس بی‌نزاکتی در محیط کار بود. در مورد گروه آزمایش، مداخله درمانی شامل 3 جلسه آموزش مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد در محیط کار بود، درحالی‌که اعضای گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکردند. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. نتایج نشان داد که بین دو گروه ازلحاظ تعارض بین‌فردی (426/160 = F، 001/0 = p) و تجربه بی‌نزاکتی (485/164 =F ، 001/0= p) تفاوت معنی‌داری وجود دارد. لذا می‌توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش تعارض بین‌فردی و تجربه بی‌نزاکتی شده است.