اثربخشی ترکیب مداخله رفتاری و دارویی بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

زمینه و هدف: اوتیسم یک اختلال رشدی- عصبی است که سه حوزه تعامل اجتماعی، ارتباط و الگوهای رفتار کلیشه‌ای را در بر می‌گیرد. هدف این مقاله بررسی مقایسه‏ای اثربخشی درمان ریسپریدون همراه با درمان پاسخ محور نسبت به ریسپریدون محض بر مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اوتیسم است. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و به‌صورت مورد- شاهد می‌باشد. 34 کودک مبتلا به اوتیسم که بر اساس ملاک‏های تشخیصی DSM-V اوتیسم تشخیص داده شدند. به‌طور تصادفی در دو گروه درمان ریسپریدون (18 نفر) و ریسپریدون همراه با درمان پاسخ محور (16 نفر) جایگزین شدند. مشکلات رفتاری با استفاده از چک ‌لیست رفتار غیرمعمول (ABC) در سه مرحله پیش‏آزمون، پس‏آزمون و پیگیری (3 ماه بعد از مداخله) ارزیابی گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که نمرات چک ‌لیست رفتار غیرمعمول پس از 3 ماه مداخله در هر دو گروه نسبت به قبل از درمان کاهش‌ یافته است (0/05P<). همچنین به‌ غیر از رفتار کلیشه‏ای، میانگین نمرات دیگر خرده‏ مقیاس‏های رفتاری در مرحله پیگیری بین دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت (0/017P=). اطلاعات با استفاده از آزمون‌های تی مستقل، کوواریانس و تحلیل واریانس اندازه‌گیری‌های مکرر مورد تجزیه‌وتحلیل آماری قرار گرفت. نتیجه‌گیری: درمان دارویی می‌تواند مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اوتیسم را کاهش دهد. همچنین ترکیب ریسپریدون و درمان پاسخ محور در مقایسه با درمان ریسپریدون محض بیشتر باعث کاهش گفتار نامناسب در کودکان اوتیستیک شود؛ بنابراین در کنترل و درمان بیماری مذکور برنامه مداخله‏ای ترکیبی ریسپریدون همراه با درمان پاسخ محور توصیه می‌گردد.