اثربخشی برنامه آموزش شادکامی مبتنی بر نظریه شناختی - رفتاری فوردایس بر کیفیت زندگی و توانایی تحمل آشفتگی زنان مبتلا به معلولیت جسمی - حرکتی

مقدمه: معلولیت دارای ابعاد جسمانی و روان‌شناختی است و همانطور که سلامت جسمی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد، سازگاری روانی- اجتماعی و سلامت روانی او را نیز متأثر می‌سازد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش شادکامی به شیوه شناختی- رفتاری فوردایس بر کیفیت زندگی و تحمل آشفتگی زنان با معلولیت جسمی- حرکتی بود. روش کار: پژوهش حاضر آزمایشی از نوع نیمه تجربی است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه زنان معلول جسمی- حرکتی انجمن معلولین جسمی- حرکتی شهرستان اردبیل بودند که از بین آنها 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. بعد از اجرای پیش‌آزمون بر روی هر دو گروه، مداخله آزمایشی در طی 8 جلسه 90 دقیقه‌ای به صورت یک جلسه در هر هفته به اجرا در آمد و پس از اتمام برنامه درمانی، پس‌آزمون اجرا گردید. برای جمع آوری داده‌ها از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و مقیاس تحمل آشفتگی سیمون و گاهر استفاده شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌های تحقیق حاضر از تحلیل کوواریانس استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که پس از آموزش شادکامی در میانگین نمرات کیفیت زندگی و تحمل آشفتگی گروه‌های مداخله نسبت به گروه شاهد تفاوت معناداری وجود دارد. به طوری که نمرات کیفیت زندگی و تحمل پریشانی گروه مداخله پس از آموزش شادکامی به شیوه شناختی-رفتاری فوردایس به صورت معناداری افزایش یافت (01/0 > P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می‌توان گفت که استفاده از آموزش شادکامی به شیوه شناختی- رفتاری فوردایس، می‌تواند موجب بهبود کیفیت زندگی و تحمل پریشانی معلولین جسمی- حرکتی شود.