اثرات ضدتشنجی هسپرتین در مدل حیوانی تشنج القا شده با پنتیلن تترازول

سابقه و هدف: هسپرتین به عنوان فلاونوئید مهم مرکبات، دارای خواص فارماکولوژیکی متعددی از جمله اثرات آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی است. در این مطالعه، اثرات  هسپرتین بر رفتار تشنجی و عملکرد آن بر ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و شاخص پراکسیداسیون لیپید در مدل تشنج القا شده با پنتیلن تترازول بررسی  شده است. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی، تعداد ۳۵ سر موش NMRI در پنج گروه ۷تایی کنترل، سالین و دوزهای ۱۰، ۲۰، ۵۰ میلی گرم/کیلوگرم هسپرتین تقسیم شدند. حیوانات به مدت هفت روز و به صورت خوراکی مداخلات مورد نظر را دریافت کردند. در روز هفتم، سی دقیقه پس از گاواژ، تشنجات  با تزریق داخل صفاقی تک دوز پنتیلن تترازول با دوز ۶۰ میلی گرم/کیلوگرم القا شد. پس از ثبت علائم رفتاری تشنج شامل تاخیر آغاز انقباضات میوکلونیک، تاخیر آغاز و طول دوره زمان تشنجات عمومی تونیک کلونیک و زمان مرگ، اندازه گیری ظرفیت تام آنتی اکسیدان(FRAP) و ماده واکنش پذیر اسید تیوباربیتوریک(TBARS) بافت هیپوکامپ انجام و مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: پیش درمان با هسپرتین به طور معنی داری سبب افزایش تاخیر زمانی آغاز انقباضات میوکلونیک (هسپرتین ۵۰: ۳/۵۳±۲۲ ثانیه، ۰/۰۳۲=p)و تاخیر آغاز تشنجات عمومی تونیک کلونیک (هسپرتین ۱۰: ۱/۴۸±۲۱ ثانیه، ۰/۰۰۰۳p=؛ هسپرتین ۲۰: ۲/۶±۳۵/۸۳ ثانیه،۰/۰۰۱ p=؛ هسپرتین ۵۰: ۲/۳±۳۴/۵ ثانیه، ۰/۰۰۴ p=)گردید. اعمال هسپرتین در دوز ۱۰ میلی گرم بر کیلوگرم به صورت معنی داری سبب کاهش مقادیر TBARS در مقایسه با گروه سالین (۰/۰۰۳p<) و دوزهای ۲۰ و ۵۰ میلی گرم/کیلوگرم هسپرتین (۰/۰۰۰۱p<) گشت. هیچ­گونه تفاوت معنی داری در سطوح FRAP بین گروه های مختلف آزمایش مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه بیانگر این است که هسپرتین ممکن است به عنوان درمان کمکی در بیماری صرع موثر باشد.