اثرات تعاملی هیپوگلایسمیک عصاره زنجیل و تمرین استقامتی بر شاخص‌های قندی موش‌های صحرایی دیابتی

اهداف: دیابت یک اختلال متابولیک است که منجر به هیپرگلیسمی ناشی از عدم تنظیم گلوکز خون می‌شود. هدف این مطالعه بررسی اثرات تعاملی هیپوگلایسمیک مصرف عصاره زنجیل و تمرین استقامتی بر شاخص‌های قندی موش‌های صحرایی دیابتی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی 40 سر موش دیابتی‌شده با استروپتوزوتوسین به‌طور تصادفی به چهار گروه کنترل، تمرین استقامتی، عصاره زنجبیل و تمرین استقامتی همراه با عصاره زنجبیل تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی به‌مدت چهار هفته، پنج جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه روی نوار گردان با سرعت 8 تا 16 متر بر دقیقه دویدند. گروه‌های عصاره زنجبیل نیز به‌مدت چهار هفته روزانه 100میلی‌گرم بر کیلوگرم عصاره زنجبیل به‌روش صفاقی دریافت نمودند. در پایان سطوح گلوکز ناشتا، انسولین و مقاومت به انسولین اندازه‌گیری شد. داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS 21 و توسط آزمون‌های T وابسته، تحلیل واریانس یک‌طرفه و تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: سطوح گلوکز ناشتا، انسولین و مقاومت به انسولین در گروه‌های تمرین استقامتی، مصرف عصاره زنجبیل و تمرین استقامتی همراه با مصرف عصاره زنجبیل به‌طور معنی‌داری پایین‌تر از گروه کنترل بود. همچنین غلظت گلوکز ناشتا، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در گروه تمرین استقامتی همراه با مصرف عصاره زنجبیل به‌طور معنی‌داری پایین‌تر از گروه‌های تمرین استقامتی و مصرف عصاره زنجبیل بود (01/0p<). نتیجه‌گیری: تمرین استقامتی همراه با مصرف عصاره زنجبیل دارای اثرات تعاملی هیپوگلایسمیک بر بهبود شاخص‌های قندی موش‌های صحرایی دیابتی است و منجر به کاهش سطح گلوکز ناشتا، انسولین و مقاومت به انسولین در موش‌های صحرایی دیابتی‌شده با استرپتوزوتوسین می‌شود.