اثرات تزریق اکسی‌توسین به دو روش مقطعی و مداوم روی مدت زمان لیبر و پیامدهای مادری و نوزادی در زایمان طبیعی

هدف: در مطالعات متعددی نشان داده شده است که استفاده طولانی‌مدت از اکسی‌توسین برای اینداکشن یا تقویت لیبر می‌تواند باعث کاهش تاثیر اینداکشن و افزایش میزان عوارض شود. در این مطالعه، تاثیر قطع زودرس اکسی‌توسین در برابر ادامه آن در طی فاز فعال زایمان، بر طول مدت لیبر و ریسک سزارین و پیامدهای مادری و نوزادی بررسی شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه، 140 بیمار با سن حداقل 14 و حداکثر 40 سال (میانگین 94/ 26سال) مورد بررسی قرار گرفتند. به بیماران 10 واحد اکسی‌توسین در 1000 سی‌سی رینگر انفوزیون شده، با میزان mU/min 2 آغاز و mU/min 2 هر 15 دقیقه افزایش داده شد تا میزان انقباضات رحمی به 5-3 انقباض در 10دقیقه یا حداکثر دوز به  mU/min 32 برسد. در آغاز فاز فعال (دیلاتاسیون 4سانتی‌متر) بیماران به 2 گروه تقسیم شدند. در یک گروه اکسی‌توسین تا زمان زایمان ادامه یافته و در گروه دیگر در ابتدای فاز فعال اکسی‌توسین قطع گردید. یافته‌ها: تفاوت معنی داری بین طول مدت فاز فعال،  نمره اپگار،  میزان سزارین، پذیرش در NICU و تب بعد از زایمان  بین دو گروه وجود نداشت. همچنین بین بروز ضربان قلب غیر طبیعی جنین و نیز خونریزی پس از زایمان در دو گروه تفاوتی دیده نشد. تنها طول مدت لیبر در گروه انفوزیون مقطعی اکسی‌توسین نسبت به گروه انفوزیون مداوم بیش‌تر و از نظر آماری معنی‌دار بود. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که تداوم دریافت اکسی‌توسین سبب کوتاه‌تر کردن طول دوره زایمان و به تبع آن کاهش عوارض احتمالی ناشی از طولانی شدن زمان می شود.