اثرات استرس جداسازی از مادر در دوران شیر‌خوارگی بر هومئوستاز گلوکز در موش‌های صحرایی نر بالغ

هدف: مواجهه با استرس در دوران شیرخوارگی ریسک ابتلا به اختلالات متابولیک، رفتاری و سایکولوژیک در دوره‌های بعدی زندگی را افزایش می‌دهد. در این راستا مطالعه حاضر به بررسی اثر استرس جداسازی از مادر بر غلظت‌های پلاسمایی گلوکز و انسولین و شاخص HOMA-IR (شاخص مقاومت به انسولین) در موش‌های صحرایی نر بالغ پرداخته است. مواد و روش‌ها: حیوانات پس از تولد به دو گروه "با استرس" و "بدون استرس" تقسیم شدند. حیوانات گروه استرس از روز 1 تا 21 پس از تولد روزانه به مدت 3 ساعت از مادر جدا می‌شدند، در حالی‌که حیوانات گروه بدون استرس کنار مادر می‌ماندند. در زمان بلوغ (53 روزگی) سر حیوانات قطع و خونگیری جهت اندازه‌گیری غلظت‌های پلاسمایی انسولین، گلوکز و کورتیکوسترون انجام شد. هم‌چنین، شاخص HOMA-IR محاسبه شد. یافته‌ها: استرس جداسازی از مادر در موش‌های بالغ، غلظت پلاسمایی گلوکز را افزایش داد، اما تغییر معنی‌داری در غلظت انسولین پلاسما ایجاد نکرد. شاخص HOMA-IR در حیواناتی که تحت استرس جداسازی از مادر قرار داشتند افزایش معنی‌داری نشان داد. هم‌چنین، حیوانات این گروه در هنگام بلوغ، سطح پایه کورتیکوسترون پلاسمایی بالاتری را نسبت به حیوانات گروه بدون استرس نشان دادند. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان می‌دهد که استرس جداسازی از مادر در دوران شیرخوارگی احتمالاً از طریق تغییر در برنامه‌ریزی محور HPA موجب القاء مقاومت به انسولین و اختلال در هومئوستاز گلوکز در دوران بلوغ می‌شود که این تغییرات ممکن است زمینه‌ساز بروز بیماری‌های متابولیک گردند.