آزمایش مقاومت به خشکی چند اکوتیپ و ژنوتیپ بادام خودرو و اهلی به‌منظور استفاده در جنگل‌کاری دیم

این تحقیق در قالب دو آزمایش انجام گرفته است. در آزمایش اول ژنوتیپ‌های G1 و G2 از گونه اهلی بادام تلخ (Prunus dulcis var. amara) با مبدأ نجف‌آباد اصفهان و یک اکوتیپ (E1) از گونه بادامک (Amygdalus scoparia) با مبدأ سمیرم اصفهان در قالب طرح آماری کرت‌های خرد شده و در سه تکرار مورد آزمایش قرار گرفتند. تیمارهای اصلی شامل پنج درصد رطوبت خاک (7، 10، 13، 16 و 20) و تیمارهای فرعی شامل دو ژنوتیپ بادام اهلی و یک اکوتیپ بادام وحشی فوق بودند. آزمایش دوم نیز مشابه آزمایش اول بود، با این تفاوت که اکوتیپ بادامک به‌جای سمیرم اصفهان از پاوه کردستان (E2) جمع‌آوری شده بود و ژنوتیپ‌های بادام اهلی شامل G4، G5 و G6 بودند. خصوصیات کمی و فیزیولوژیکی مورد اندازه‌گیری بادام شامل ارتفاع، قطر یقه، وزن خشک (برگ، ساقه و ریشه)، ضخامت و تعداد برگ، تعداد شاخه‌های فرعی، میزان پرولین برگ و وضعیت روزنه‌های برگ بودند. گرچه بین گونه بادامک (اکوتیپ سمیرم) و دو ژنوتیپ بادام تلخ در آزمایش اول از نظر ارتفاع، وزن خشک (برگ، ساقه و ریشه) و قطر یقه اختلاف معنی‌داری مشاهده شد، ولی آزمایش نشان داد که بردبارترین آن‌ها ژنوتیپ G1 است. در آزمایش دوم، بین اکوتیپ بادامک و سه ژنوتیپ بادام تلخ از نظر ارتفاع، وزن خشک ریشه و تعداد برگ اختلاف معنی‌دار دیده می‌شد. در این آزمایش نیز مشخص شد که رشد طولی نهال بادامک بیش از ژنوتیپ‌ها می‌باشد و میان ژنوتیپ‌ها از نظر رشد طولی اختلاف معنی‌دار به‌چشم می‌خورد. همچنین، ژنوتیپ G6 دارای بیشترین و اکوتیپ E2 و ژنوتیپ G5 دارای کمترین ریشه‌دوانی بوده‌اند. به‌طور کلی، میان گونه‌ها و ژنوتیپ‌های بادام از نظر میزان ریشه‌دوانی، اختلاف بیشتری در مقایسه با بخش هوایی بود. بردبارترین اکوتیپها به‌ترتیب G6 و G4 بودند.